Nee hoor, wij praten vaak genoeg over het doodgaan op zich. Maar ik vind zelf niet dat ik in mijn recht sta om heel mijn begrafenis te regelen. Ik ben er dan niet meer, en ik wil niet dat iemand zich dan tegen het hoofd gestoten voelt doordat ik dingen perse wil die zij echt niet fijn vinden.
Het enige dat ik wil is dat er gezegd wordt dat ik ergens ben waar het veel fijner is voor mij. Verder maakt het me gewoon helemaal niet uit.
Mijn mans wensen weet ik ook, en dat vind ik belangrijk.
Wij praten best veel over het doodgaan, of vooral over het alleen achter blijven en hoe het dan zal gaan, wat er met ons kindje gebeurt (ook als we allebei tegelijk overlijden), hoe we het liefst zien dat de ander door zal leven (niet blijven zitten kniezen maar doorgaan met heel gelukkig te leven). Dus het niet vastleggen van je begrafenis heeft helemaal niks te maken met het niet nadenken over je dood.