Ik Twitter voornamelijk zakelijk. Privéberichten deel ik niet, ik volg alleen mensen die zakelijk interessant voor me zijn, et cetera. Ik gooi wel dagelijks tweets online. Maar ik ga jullie niet vertellen met welk account, jullie hebben er toch niets aan.
Ik voel niet de behoefte om mijn privézaken te delen met heel de wereld of - in het geval van beschermde tweets - minstens een deel ervan.
Zakelijk ga ik natuurlijk ook geen privézaken van partners of met betrekking tot een overleg of iets dergelijks delen. Alleen relevante informatie die naar buiten mág komen.
Ben ik de enige die twitter een vorm van hypernarcisme vind? Waarom zou je anderen laten weten wat je aan het doen bent? Qua communicatiemiddel voor bijvoorbeeld hulpdiensten of NS ofzo, lijkt het me wel handig. Maar al die prive-tweets...
Dat is algemeen een beetje voor de social media. Ik erger me de laatste tijd steeds meer aan die repeterende verhalen als van hoe laat tot hoe laat je moet werken, in welke file je deze dag weer staat en dat je kindje zo lief is.
Je volgt gedurende een aantal maanden (vanaf zijn arrestatie tot aan zijn dood) Titus Brandsma. Een vooraanstaand karmeliet die zich verzette tegen het nazisme.
Ik heb wel Twitter, maar gebruik het nauwelijks meer. Als ik 'm vrienden wat wil vertellen gooi ik wel een statusupdate in Facebook ofzo Heb je gelijk wat meer controle over wie het kan lezen.
En dingen lezen op Twitter doe ik ook niet veel, maar ach
Heb je gelijk wat meer controle over wie het kan lezen.
