Heilig Avondmaal

[Harm-J]

Misschien komt het "weinig" vieren, doordat men het "heilig" avondmaal is gaan noemen. Het is in mij ogen wel een bijzondere maaltijd. Door het heilig te noemen, is het misschien wel naar een te hoog niveau getild. In mijn ogen gaat het om het mogen delen met van een mooie gedachtenis van wat ons "allen" ten deel gevallen is.

Christus wil tenslotte dat er niemand verloren zou gaan...

[kwebbel]

In de Bijbel komt zelf het "Heilig Avondmaal" niet voor, maar wel "Avondmaal". HET Avondmaal werd natuurlijk met Pascha gevierd, maar in het NT worden in diverse Bijbelboeken "Avondmaal" gevierd.

[esli]

Ik heb een aantal keer pesach/pascha gevierd op de joodse (messiasbelijdende) manier. Dat was erg opbouwend. Zo aten we een theelepel mierikswortel om de tijd in Egypte te gedenken, maar ook te ervaren hoe erg je zonden zijn (van een theelepel mierikswortel wil je wel huilen...) En dan komt aan het eind toch de beker wijn van dankbaarheid, van de uittocht en vergeving! Goede ervaring!

[Pauline]

Ik doe avondmaal toch het liefst elke dag.

In handelingen staat dat de eerste christengemeenten dagelijks heilig avondmaal vieren bij de gemeenteleden thuis..

Het blijft bijzonder, omdat het het lichaam van Jezus is. En Hij is bijzonder. em wat Hij voor ons gedaan heeft.
En hij zegt in Johannes 6 v.a. vers 52 zelf dat je door het avondmaal Hem ook in je krijgt en jij in Hem bent.
Vind ik een supercool idee, dat je door een gewone handeling God zo praktisch kan 'maken'. echt op een praktische manier met je geloof bezig zijn bedoel ik, en dat het niet meer alleen symbolisch is maar echt wat doet.
anders zou het er niet zo specifiek genoemt worden.
Ik hou van het avondmaal.

[Cornelius]

1. Hoe leef je toe naar HA? Meestal er zo min mogelijk aan denken
2. Wat doe je in de week voorafgaand? Niets, of zenuwachtig worden
3. Sla je wel eens over? Zo vaak mogelijk. Daarin ben ik van mening veranderd sinds ik tot geloof gekomen ben. Voordien, en in de eerste tijd daarna was ik van mening dat een gelovige hoort deel te nemen, maar toen later mijn geloofsleven op een dermate laag pitje kwam te staan en ik zelfs besloten had er geen moeite meer voor te doen omdat het toch niet beter wordt, zoals het ook nu nog is, veranderde ik ook m.b.t. het Avondmaal van houding. Als ik eens in een (evangelische) gemeente ben waarin iedereen meedoet, dan ik ook, maar in mijn eigen (Hervormde) gemeente lijkt het deelnemen, doordat je met slechts een deel van de gemeente naar voren moet lopen, zwaarder te wegen en vind ik dat mijn deelname schijnheilig zou zijn. Anderzijds zou ik ook een verkeerd signaal afgeven door te blijven zitten, dus zorg ik dat ik als het kan die dienst elders ben; waarmee mijn ouders het niet eens zijn, wat de voornaamste bron van bovengenoemde zenuwachtigheid vormt.
Verder kan ik ook niets met het gebruik. Hoewel ik weet dat het een bijbelse opdracht is, is eten en drinken in de kerk iets dat zover afstaat van de uiterst sobere invulling van de eredienst dat alleen dat al reden genoeg is om je ongemakkelijk te voelen.

[Marnix]

Kortom, de problemen zitten niet zozeer in het avondmaal, maar in je houding?

- Geloof op laag pitje
- Verzuimen
- Daarom zenuwachtig worden
- Het niet passend vinden in de kerk, waar Jezus dat wel vond.

[Cornelius]

Juiste analyse.

[Marnix]

Maar, daar kan je toch wat aan doen? Het komt een beetje gelaten over.

[Evelien]

Sinds een paar maanden ga ik ook niet meer aan het Avondmaal. Er heerst zo'n enorme strijd (metzelf) maar ook elke keer weer een nieuwe vorm van Avondmaal, dat maakt mij zo ontzettend onzeker. Afgelopen zondag ben ik weer niet gegaan. Het is zo moeilijk.

[Marnix]

Waarom dan precies? Kan je daar iets meer over vertellen?

[Evelien]

Bij ons wordt de wijze/manier van het Avondmaal vieren elke keer veranderd.. elke keer wordt op het een andere manier gevierd. Zoals nu ook.. nu krijg je van de uitdelers een glaasje druivensap en vervolgens loop je naar de tafel en geef je de persoon aan de andere kant van de tafel (die uit de andere rij komt) het brood en zegt daar iets bij. Ten eerste vindt ik het al lastig om voor in de kerk te lopen en te staan en ten tweede moet ik iets tegen een ander wat zeggen.

[Cornelius]

Pfoe, dat maakt het zeker lastig. Hoe komen ze erbij. Dan heb ik nog niks te klagen.
Maar voor de rest, Marnix, heb ik me er eigenlijk bij neergelegd dat het niet anders wordt. Een paar jaar geleden heb ik er m'n best voor gedaan, maar kon de vervulling met de Geest en de nabijheid van God niet bereiken/ ervaren. Toen dacht ik dat daar psychische oorzaken voor waren, waarmee ik vervolgens aan de slag gegaan ben. Maar nu ben ik daarin nog niets verder, dus het ziet er niet naar uit dat de problemen opgelost worden en ik heb geen zin meer om te blijven proberen. En daarom voel ik me schijnheilig als ik aan het Avondmaal ga.

[Wullimpie]

Pfoe, dat maakt het zeker lastig. Hoe komen ze erbij. Dan heb ik nog niks te klagen.
Maar voor de rest, Marnix, heb ik me er eigenlijk bij neergelegd dat het niet anders wordt. Een paar jaar geleden heb ik er m'n best voor gedaan, maar kon de vervulling met de Geest en de nabijheid van God niet bereiken/ ervaren. Toen dacht ik dat daar psychische oorzaken voor waren, waarmee ik vervolgens aan de slag gegaan ben. Maar nu ben ik daarin nog niets verder, dus het ziet er niet naar uit dat de problemen opgelost worden en ik heb geen zin meer om te blijven proberen. En daarom voel ik me schijnheidig als ik aan het Avondmaal ga.

Als jij er je best voor gaat doen wordt het nooit wat.
Jezus heeft er Zijn best voor gedaan(voltooid verleden tijd!!) en dat is wat wij in het geloof mogen gedenken.

Ik ken je voor de rest niet dus ik ga je niet aan of af praten, maar bovenstaande wilde ik even kwijt.

[Riska]

Pfoe, dat maakt het zeker lastig. Hoe komen ze erbij. Dan heb ik nog niks te klagen.
Maar voor de rest, Marnix, heb ik me er eigenlijk bij neergelegd dat het niet anders wordt. Een paar jaar geleden heb ik er m'n best voor gedaan, maar kon de vervulling met de Geest en de nabijheid van God niet bereiken/ ervaren. Toen dacht ik dat daar psychische oorzaken voor waren, waarmee ik vervolgens aan de slag gegaan ben. Maar nu ben ik daarin nog niets verder, dus het ziet er niet naar uit dat de problemen opgelost worden en ik heb geen zin meer om te blijven proberen. En daarom voel ik me schijnheidig als ik aan het Avondmaal ga.

Als jij er je best voor gaat doen wordt het nooit wat.
Jezus heeft er Zijn best voor gedaan(voltooid verleden tijd!!) en dat is wat wij in het geloof mogen gedenken.

Ik ken je voor de rest niet dus ik ga je niet aan of af praten, maar bovenstaande wilde ik even kwijt.

Amen!

[Marnix]

Pfoe, dat maakt het zeker lastig. Hoe komen ze erbij. Dan heb ik nog niks te klagen.
Maar voor de rest, Marnix, heb ik me er eigenlijk bij neergelegd dat het niet anders wordt. Een paar jaar geleden heb ik er m'n best voor gedaan, maar kon de vervulling met de Geest en de nabijheid van God niet bereiken/ ervaren. Toen dacht ik dat daar psychische oorzaken voor waren, waarmee ik vervolgens aan de slag gegaan ben. Maar nu ben ik daarin nog niets verder, dus het ziet er niet naar uit dat de problemen opgelost worden en ik heb geen zin meer om te blijven proberen. En daarom voel ik me schijnheidig als ik aan het Avondmaal ga.

Als jij er je best voor gaat doen wordt het nooit wat.
Jezus heeft er Zijn best voor gedaan(voltooid verleden tijd!!) en dat is wat wij in het geloof mogen gedenken.

Ik ken je voor de rest niet dus ik ga je niet aan of af praten, maar bovenstaande wilde ik even kwijt.

Precies. Het gaat er niet om wat jij doet bij het avondmaal, maar om wat Hij heeft gedaan. Niet om jou ervaring, of jij altijd zo'n goed gevoel hebt. Het gaat om geloof in wat Hij bereikt en niet in zelf vanalles moeten bereiken. Het geloof, en daar denken we bij het avondmaal ook aan, houdt in dat we uit onszelf niet bereiken en dat Hij daarom naar de aarde kwam en onze zonden droeg. Hij moet centraal staan en niet jou ervaring.