Ja toppie, ik herken ook wel wat van je dochter, als meisje dan bedoel ik.
Ik was niet extreem angstig, maar voelde alles veel te goed aan.
Als mijn vader ziek lag, was ik depri. Wilde het liefst naast mn vaders bed zitten, maar dat mocht niet.
Ik geloof dat ik ook vaak buikpijn had.
Dan ging ik vlak voor de kachel liggen, op de grond.
Hebben jullie ook dat je stemming zo kan omslaan in melancholisch ? Heimwee-gevoel ?
Als we iets afsluiten in het gezin, een school, een periode, zindelijk worden, van alles, ben ik blij en toch bedroefd.
Alles altijd INWENDIG, naar buiten toe ben ik nuchter, opgewekt, vrolijk.
Ik loop dus altijd met een masker op.
Maar kan niet anders, om mn kwetsbaarheid te verhullen.
Vandaar mijn naam: schelpje, ik klap dus soms dicht om voorlopig niet meer open te gaan.
In het gezin toon ik wel vaak mijn zachte kant, en bij een enkele intieme vriend(in), maar o o, wat soms je diep geraakt door onwelwillende lieden !
)om hierover verder te praten.
, maar Kliksafe blokkeert je link niet, Mortlach 
