Hoe kwam jij tot geloof?

De Archiefkast van het Forum. Oude discussies zijn hier nog eens na te lezen.

Moderator: Moderafo's

Gebruikersavatar
Optimatus
Maarschalk
Maarschalk
Berichten: 11376
Lid geworden op: 28 feb 2004 02:07
Locatie: Berkenwoude
Contacteer:

Hoe kwam jij tot geloof?

Berichtdoor Optimatus » 01 okt 2007 00:05

Veel mensen groeien op buiten elke vorm van geloof en/of kerk.
Veel andere mensen groeien op binnen de kerk, maar gaan uit gewoonte naar de kerk, maar "geloven het wel".

Toch komen mensen ook echt tot geloof. Hier op Refoweb zijn mooie getuigenissen te vinden.

Hoe ben jij tot geloof gekomen?
Ceterum censeo imperium putinis delendum esse.

Gebruikersavatar
goshen
Luitenant
Luitenant
Berichten: 563
Lid geworden op: 18 jul 2007 10:20
Locatie: Westland

Berichtdoor goshen » 01 okt 2007 08:55

Ik heb een gereformeerde opvoeding gehad maar in mijn geval betekende dat nog niet al te veel. Dit veranderde toen de (ongetrouwde) zus van mijn oma kwam te overlijden. Zij had een verzameling boeken en aantekeningen over het Christelijke geloof die ik als boekenverslinder kreeg (toen ik 17 jaar oud was).
Eén boek heeft mij tot het geloof gebracht. De naam van het boek wil ik niet zeggen omdat ik toen ik het vorig jaar nog eens doorlas veel fouten er in ontdekte. Maar de schrijver van het boek ben ik dankbaar en ik ga zeker nog andere boeken van hem lezen.

kurtyo

Berichtdoor kurtyo » 01 okt 2007 09:07

Wat maakt het uit dat er 'fouten' in het boek staan? In bijna alle boeken staan 'fouten' of in ieder geval subjectieve informatie. Het is zo'n belangrijk boek voor je, waarom zou je dat niet willen delen?

Gebruikersavatar
goshen
Luitenant
Luitenant
Berichten: 563
Lid geworden op: 18 jul 2007 10:20
Locatie: Westland

Berichtdoor goshen » 01 okt 2007 09:32

kurtyo schreef:Wat maakt het uit dat er 'fouten' in het boek staan? In bijna alle boeken staan 'fouten' of in ieder geval subjectieve informatie. Het is zo'n belangrijk boek voor je, waarom zou je dat niet willen delen?
Achteraf gezien was ik er toch wel klaar voor denk ik, toevallig was een boek de 'trigger' maar het had net zo goed een tv-programma kunnen zijn. Ik wil trouwens de titel van het boek nog niet geven omdat ik nu niet meer volledig achter de inhoud kan staan. Ik lees net wel op internet dat er een nieuw uitgave van het boek is uitgebracht met veel revisies en toevoegingen. Bij deze beloof ik dat ik die eerst zal lezen en als het me bevalt dan kom ik nog een keer terug in dit topic, okay :?: :lol:

Gebruikersavatar
Gerdien B.
Generaal
Generaal
Berichten: 9102
Lid geworden op: 12 jul 2004 10:11
Locatie: Woerden
Contacteer:

Berichtdoor Gerdien B. » 01 okt 2007 09:35

Als ik terug kijk in mijn leven was ik er als kleuter al van overtuigd dat God ook van mij hield. Door het er inrammen van mijn omgeving dat dat de duivel moest wezen die mij voor de gek hield, had ik dat toen aan de kant geschoven.

Ik ben binnen de kerk opgegroeid maar wilde er zo snel mogelijk uit in mijn tienerjaren. Zolang je thuis woont is dat niet mogelijk. Ik merkte meer een geloof in mijn omgeving van dingen die moesten of juist niets mocht, zonder dat ze zelf wisten waarom. Ik kon daar echt niets mee. het was koud en kil.

Op mijn 18de ben ik naar de Oekraïne gegaan om een kinderevangelisatiekamp te leiden. Ik wilde daar heel graag is heen en de evangelisatie onderdelen nam ik daarom voor lief.
Daar hoorde ik verhalen hoe mensen vertrouwde op God maar ook de liefde van God sprak enorm in hun verhalen door. Dat had ik in nederland nog nooit bij iemand gemerkt. Ze deden niets omdat het moest maar omdat ze God wilden dienen in liefde.

Mede door de getuigenissen van de mensen in de Oekraïne, heftig conflict op mijn werk en daarna een lezing op de jongerenavond, mocht ik tot geloof komen.
Een leuk kaartje sturen en krijgen doet altijd goed!

Gebruikersavatar
Ilias
Mineur
Mineur
Berichten: 103
Lid geworden op: 11 jun 2007 15:53

Berichtdoor Ilias » 01 okt 2007 19:25

God heeft mij geleid naar het geloof, zo ben ik er gekomen.

Gebruikersavatar
mw
Moderator
Berichten: 3677
Lid geworden op: 08 jul 2004 22:05
Locatie: de Bult

Berichtdoor mw » 01 okt 2007 21:15

God heeft zich verschillende keren laten merken in mijn leven, eerst toen ik een vervolg opleiding moest kiezen. Ik koos SPW, heb het op mn inschrijfformulier doorgestreept en verpleegkunde ingevuld.
waarom wist ik niet, maar achteraf zie ik hierin duidelijk de hand van God.
Nu ruim 4jr later zie ik dat Hij dit zegent. Ik ben fluitend door de opleiding gegaan, soms als ik het even tegen leek te zitten dat hielp Hij verder, na mn opleiding gelijk een baan. Hij heeft een doel met mij als verpleegkundige

Het belangrijkste moment: ik had het erg moeilijk, zat met mijzelf in de knoop, was boos op God. Die bewuste avond ging ik naar bed, uit boosheid naar God toe bad en las ik niet (zoals gewoonlijk). Echter kon ik die avond niet in slaap komen (kon ik nooit als ik niet gebeden had). TOch maar gelezen, en volgens mijn dagboekje moest ik Nahum 1 lezen. vers 7 trof mij enorm. Daarna viel ik gelijk en slaap en de dagen daarna bleef vers 7 in mijn gedachten. Ik heb het vele malen overgelezen. Toen heb ik geleerd dat ik mijn moeilijkheden, zorgen, pijn en verdriet over mocht geven aan Hem. En dat het echt waar is wat er in die tekst staat: Hij is ter sterkte in de dag der benauwdheid, en Hij kent hen die op Hem betrouwen.

Dit is het keerpunt geweest.
God nu is getrouw, Die niet zal toelaten dat u verzocht wordt boven wat u aankunt, maar Hij zal de uitkomst geven.... 1 Kor. 10:13 ged.

Vonkie

Berichtdoor Vonkie » 03 okt 2007 16:25

Binnen de kerk opgegroeid, ik wist dus als kind al van bekering enz. maar was tot mijn 17 nog niet tot geloof gekomen.

In mijn klas op het Hoornbeeck zaten 2 meiden waarvan ik wist dat ze Gods kinderen waren. Op een dag raakten we daarover in gesprek en vertelde ik dat ik echt niet wist hoe ik bekeerd moest worden. We hebben gepraat en gebeden met elkaar. Ze lieten zo duidelijk de liefde van God zien dat ik heel erg jaloers werd.Na dat gesprek ben ik er veel meer over gaan nadenken en gebeurden er allemaal wondertjes in mijn omgeving. Dingen waar ik net voor had gebeden gebeurden en bij de moeilijke dingen merkte ik dat ik werd geholpen door God. Maar nog steeds had ik geen "Ja" tegen God gezegd.

Op een sing-inn lieten ze een filmpje zien waarin het leven en sterven van Jezus werd getoond. Ik weet nog dat ik dacht: Moet dat nou perse vertoond worden?! Maar op het moment dat ze lieten zien dat Jezus met het kruis op Zijn rug liep werd ik me ervan bewust wat God wel niet voor mij had overgehad om mij te verlossen. Op dat moment wist ik dat ik Gods kind mocht wezen. Later zongen we nog een lied waarin voorkwam; Dank U voor het kruis. Dat kon ik toen ook met heel mijn hart meezingen terwijl ik eerder een bepaalde schroom voelde als ik dat zong omdat ik het toen niet met heel mijn hart meende.

" Loof den Heer want hij is goed"

Gebruikersavatar
MissF
Generaal
Generaal
Berichten: 8487
Lid geworden op: 16 nov 2004 22:25

Berichtdoor MissF » 03 okt 2007 20:26

Opgegroeid in een erg positief gezin. Beide ouders gingen aan het Avondmaal, later mijn zus ook op jonge leeftijd (tenminste, jong voor ons kerkverband).
Altijd heel serieus bezig geweest met het geloof, en altijd gelooft dat God bestond, voor zover ik weet.
En toch kwam ik er op een avond op mijn vijftiende achter dat ik me niet voor 100% gaf aan Hem. Ik hoorde op een avond mijn zus met een vriendin over hun geloof praten, en voelde me heel erg jaloers worden. Want ik had wel discussies genoeg over het geloof, en wist er zat van, maar toch maar 99%.
Die nacht heb ik me 'naar' gebeden en heb me op de een of andere manier voor de volle 100% gegeven. Vanaf dat moment wilde ik niets liever dan belijdenis doen, en keerde ik van een zwart-witte puber, met altijd een mening klaar op geloofsgebied om naar een christen, die meer rekening hield met anderen, ingetogener werd. (neit dat dat perse bij een christen hoort, maar bij mij was het wel een soort van teken ofzo, dat ik echt omgedraaid was).

En sindsdien is het gevoel van 'JEzus stierf voor mijn zonden, en daardoor zal ik bij Hem komen als ik sterf' altijd gebleven.
Uw Woord is een Lamp voor mijn voet, en een Licht op mijn pad...

Gebruikersavatar
kwebbel
Generaal
Generaal
Berichten: 5152
Lid geworden op: 17 feb 2007 12:47
Contacteer:

Berichtdoor kwebbel » 28 okt 2007 10:56

mooi allemaal zeg :)

van de buitenkant leken wij een Christelijk gezien, niets was minder waar. Mijn ouders lieten langzaam het geloof gaan, ik volgde het voorbeeld. Waarom ? Geen idee!! Omdat je ouders niet meer gingen, ging ik automatisch mee. Ik heb er nooit bij stilgestaan waarom ik hun eigenlijk blindelings volgde.
Ik leerde op mijn 17e mijn eerste vriend kennen. Hij is Christelijk en ik wilde toch wel graag wel mee zodat hij niet alleen naar de Kerk hoefde. En ik dacht dat de ouders van mijn eerste vriend het niet leuk vonden als hun zoon met een on-christelijk meisje thuiskwamen. Ik ging braaf mee, deed met alles mee. Maar echt in mijn hart kwam het niet. Tot ik naar JV mee ging. Ik hoorde opwekking488 en wilde toen ook echt geloven!! Ik deed Belijdenis en dacht dat ik 'er was.'
Toen het kort daarna uit ging kwam ik in een gat. Wie had ik nu om op terug te vallen?? Niemand!! Mijn ouders geloofden niet meer, mijn enigste zus keerde zich van de Kerk... wie had ik nu?? Als een baksteen liet ik het geloof vallen. Ik geloofde dat ik echt helemaal alleen stond.
Een half jaar heb ik mezelf uitgeleefd tot ik opnieuw door iets (wat het precies was weet ik niet meer) tot bezinning kwam.
Ik leerde mijn huidige man kennen. Gelukkig is hij ook gelovig. Met hem kon ik ook echt praten over het geloof en met mijn schoonouders ook :)
¯`v´¯)
`•.¸.•´
¸.•´¸.•´*)
(¸.•´ (¸.•´*..¸¸.•´¯`• Groetjes...

Gebruikersavatar
meschianza
Majoor
Majoor
Berichten: 1772
Lid geworden op: 04 dec 2002 16:48
Locatie: De mooie stad Rotterdam
Contacteer:

Berichtdoor meschianza » 03 feb 2008 10:46

Een lange periode heb ik een behoorlijk dubbelleven geleid, netjes naar de kerk en braaf meepraten thuis over de kerk, geloof ed, trouw naar catechesatie maar ik geloofde niet. Ik vond het meer een cultuur met veel tradities en als ik het huis uit zou gaan zou ik er mee stoppen.
Ik las veel over de Joodse mystiek (wat mij wel aantrok), een paar delen in de Koran, boeken van Darwin , een aantal filosofen etc.

Ik geloof niet dat ik een moment aan kan wijzen waar ik bekeerd werd. Maar ik kan wel een periode aanwijzen waarin achtereenvolgend dingen gebeurden en ik mensen ontmoette die mij bij God brachten. Ik kon niet meer om Zijn aanwezigheid in mijn leven heen. De bijbel was geen droog boek meer, maar een schat aan levenslessen, een raam naar Gods waarheid. Het meest bijzondere moment was een MAF-vlieger uit Tanzania die ik onmoette en mij zei: geef je leven heel bewust over aan God, dan zal Hij een weg met je gaan die jijzelf nooit zou bedenken. Dan heb ik toen heel bewust gedaan in gebed een een half jaar later zat ik op Curacao om vrijwilligerswerk te doen. Een ervaring die moeilijk was en heftig maar ook een basis heeft gevormd voor een andere koers in mijn leven die ik nooit voor mijzelf bedacht had.

Soms verlang ik terug naar die periode waarin ik zo radicaal geloofde ''De eerste liefde'' noemen ze dat geloof ik. Ik zou geen dag meer zonder God willen en kunnen, maar soms ben ik echt flauw geworden. DAn verval ik weer in egocentrisme, laksheid, ontrouw, twijfel, leugen e.d.d dan denk ik: heb je het nou nog niet geleerd? Of er komen vragen die ik niet beantwoord krijg. Maar dan herinner ik dat ik gewoon Jezus mag volgen zoals ooit de dicipelen deden. Zij vervielen ook vaak in fouten als angst, ongeloof of bleken zelfs aan het eind nog steeds niet te beseffen wie Jezus echt was. maar toch bleef Jezus hen vergeven, lessen geven en gaf hen zelfs hele belangrijke taken.

Inmiddels heb ik veel christenen ontmoet uit verschillende continenten (o.a. door mijn werk) Ik blijf het iedere keer indrukwekkend vinden, dat hoe verschillend de cultuur ook is, wanneer je aan de praat raakt over wat Jezus voor jou betekend, je gelijk verbondenheid voelt en je elkaar begrijpt.
''Duisternis verdwijnt niet door duisternis. Dat kan alleen licht. Haat verdwijnt niet door haat. Dat kan alleen liefde.'' Martin Luther King

mayflower
Verkenner
Verkenner
Berichten: 71
Lid geworden op: 02 mei 2007 09:15

Berichtdoor mayflower » 04 feb 2008 15:24

Opgegroeid in een RKK, waar het evangelie niet verkondigd werd, ging een geestelijk zoektocht beginnen en kwam in aanraking met de hare krsna beweging (ISCKON) waar ik van mijn 17e tot mij 21e jaar actief in was, totdat de Here God in Zijn diepe genade mijn verloren status openbaarde en mijn hoogmoedig hart liet zien dat onder de toorn van God verkeerde, vervolgens trok God mij met Zijn koorden van liefde tot de Here Jezus Christus en Zijn rijkelijk evangelie, waar God me afkeerde van al die valse vervloekte afgodderij en me bekeerde tot de Enige Levende God, halleluja!!!!!!!!
Laatst gewijzigd door mayflower op 06 feb 2008 08:27, 1 keer totaal gewijzigd.

Vonkie

Berichtdoor Vonkie » 04 feb 2008 19:47

Mooi al die getuigenissen :D

Gebruikersavatar
spacy
Kapitein
Kapitein
Berichten: 823
Lid geworden op: 19 jan 2005 18:23
Locatie: Assen
Contacteer:

Berichtdoor spacy » 04 feb 2008 22:39

Gereformeerd opgevoed, maar rond me 13 tot 17e vooral contacten buiten de kerk, daardoor een paar dingen gedaan, die ik graag anders/niet zou overdoen, blowen was nog lang niet eens het ergste... ik kan me ook herinneren dat ik niet meer bidde, of maar stilletjes tot 10 telde want waarom zou God bestaan, terwijl ik wel braaf mee ging naar de kerk, en naar cathechesatie etc...

Maar hoe reformatorisch het ook mag klinken, het was wel schuldbesef over gebeurtenisen waar ik moeite mee kreeg, ik weet alleen nu niet hoe en wat de reden is geweest dat ik wel weer ben begonnen te bidden, en het ook begon te geloven dat er wel Iemand luisterde en dus ook bestond.
De jaren richting belijdeniscath was het wel een strijd in mezelf hoe ik met die rotzooi toch kind van God mocht zijn, dat was ik toch niet meer waard?
Maar tegelijkertijd begonnen ook andere dingen te veranderen, een vriend van me werd uitgezonden en kreeg bij zijn afscheid van familie en vrienden een klein GN bijbeltje (NT+psalmen, in camouflage kleur) hij gaf hem aan mij met de woorden " hier voor jou, ik lees er toch niet in" Dit was het eerste bijbeltje dat ik helemaal uitgelezen heb, overal mee naar toe nam, ik schrok erzelfs van dat de brieven zoals Romeinen wel dagbrieven leken van God aan mij geschreven over mijn leven steeds weer de dag dat ik zo'n brief las...
Ook achter een pornoverslaving op internet wist ik een punt te zetten, en met de jeugdvereniging moest het zo wezen dat ik rond die periode zelfs voorzitter werd. Ook mijn vriendengroep begon die tijd te veranderen en niet veel later had ik eigenlijk alleen nog maar christelijke jeugd om mij heen.
In elk geval was het zo dat toen ik 19 was en ' Ja' zei voorin de kerk en daar ook achter stond, maar ik heb nog wel heel veel moeten leren en volgens mijn omgeving heb ik in die afgelopen periode een 180' draai gemaakt.

2 a 3 jaren later mocht ik ook de helende werking van gebed ervaren, ik zeulde nog kilo's schuldgevoelens continue met me mee, maar tijdens een een gebedsbevrijding* moment tijdens een bijzondere GODfashion viering, heb ik werkelijk rotzooi bij het kruis achter kunnen laten en helse kettingen die me nog aan me vast zaten werden verbroken die avond
(* ik zou geen beter woord weten)

Een rare val sindsdien ooit gehad, op internetfora hing een ' niet Jezus als messias belijdende jood' rond, die me aan het twijfelen bracht over de waarheid van het NT, het heeft een paar week geduurd voordat ik op dat punt Gods Woord beter begon te begrijpen, gelukkig kon je in dit geval God zelf gewoon om uitleg vragen :-)
Maar dat heeft er wel voor gezorgd dat ik toen pas begreep wat voor lijden en pijn Jezus moet hebben doorgemaakt. Dan houd je ook als man je ogen niet meer droog hoor.

Hoewel nu veiliger vaarwater zijn er nog momenten genoeg dat ik flink meedein met de golven hoor.
Wat ik hier wel van geleerd heb, God heeft altijd naar mij omgekeken en heeft er zelfs voor gezorgd dat dit allemaal toch goed gekomen is, gelukkig is Hij het die mijn leven leidt :D
When I kneel before You, them I'm defying gravity

Gebruikersavatar
gerritse
Mineur
Mineur
Berichten: 156
Lid geworden op: 01 feb 2008 14:15
Locatie: Zeist

Re: Hoe kwam jij tot geloof?

Berichtdoor gerritse » 26 mar 2008 20:23

Optimatus schreef:Veel mensen groeien op buiten elke vorm van geloof en/of kerk.
Veel andere mensen groeien op binnen de kerk, maar gaan uit gewoonte naar de kerk, maar "geloven het wel".

Toch komen mensen ook echt tot geloof. Hier op Refoweb zijn mooie getuigenissen te vinden.

Hoe ben jij tot geloof gekomen?


Dag Rafael,

Hoe ik tot geloof ben gekomen ?

Dat is in mijn geval zo'n geleidelijk proces geweest.

Ik was 8. Het was 1930. De herfstregen kletterde tegen de ruiten van het klaslokaal. Maar daarbinnen was het intens-genoeglijke licht van enkele gasbolletjes.
In die veilige sfeer zong de juf liedjes met ons. En op een gegeven ogenblik zongen wij:
"Open uwe mond,
Eis van mij vrijmoedig".
En ik kreeg zo'n heerlijke aanraking. God toonde hier voor het eerst heel duidelijk, hoe hij met mij bezig was.

En toen was ik elf. En ik liep buiten in weer en wind. En plotseling was er zo'n vreugd in mijn hart, dat ik voelde, dat God mij aanraakte.

Maar er was ook een heel naar moment geweest toen ik 6 was. Toen raakte de duivel mijn heel prille leventje aan.
Wij waren naar het strand geweest. En mijn oudst aanwezige zusje zei:
"Naar huis. Moeder wacht met het eten".
Ik wilde niet. Er ontwaakte een razende drift in mij. Ik sloeg met mijn strandschepje haar zo hard in het gezicht, dat haar lip bloedde.
Daarna kwam er zo'n ontreddering over mij, dat ik alleen maar kon weglopen.
Natuurlijk kwam dat allemaal wel goed. Maar satan had zijn eerste stormloop op mijn leven geopend om mij rijp te maken voor de toestand, zoals geschetst in Romeinen 3 v 23:
"Want allen hebben gezondigd en derven de heerlijkheid van God".

Maar goed....ik wil nu niet een volledig dagboek schrijven. Ik wil alleen zeggen, dat ik met mijn 14 de echt heel duister was, terwijl ik toch trouw kerk, catechisatie en knapenvereniging bezocht.

Daarna kwam langzaaaan een kentering en deed ik op mijn 19 de belijdenis des geloofs.
De ouderling, die mij ondervroeg, zei:
"Hoe is je motivatie".
Ik antwoordde:
"Ik ben zo bang, dat ik van het geloof wegval, wanneer ik nu niet iets duidelijks doe".
Hij keek mij twijfelend aan, zei tenslotte:
" 't Had iets enthousiaster gekund. Maar ik neem er genoegen mee".

Toen kwam de onderduikerij en al die ellende van de oorlog en werd ik geleidelijk aan serieuzer.

Ik trouwde, kreeg kinderen, kreeg het razend druk, Tot 1959 leek het of de distels van de zorg om het dagelijkse bestaan (Matth 13 v 22) het zaad van de bekering verstikten. Maar in 1959 kwam de omkeer. Ik hoorde van wedergeboorte en doop met de Heilige Geest en van toen af aan kreeg het geloof 'vlees op de botten' als ik dit vreemde beeld mag gebruiken voor een geestelijke zaak,. Nog een ander beeld : mijn geestelijk leven kreeg 'merg in de knokken' en dat proces van groei gaat, zij het ook nog steeds met wat mindere perioden, tot op de huidige dag door.
Toch is het geloof de laatste jaren, bij belangrijke tegenslagen in het persoonlijhke leven....
mijn vrouw is 84 en ik 85 ...en wij voelen onze kwetsbaarheid terdege
...eigenlijk steeds sterker geworden door de genade van God. Wij mogen zeggen met 2 Corinthe 4 v 16:
" Ook al gaat ons uiterlijk bestaan verloren, ons innerlijk bestaan wordt van dag tot dag vernieuwd".

Ons tot geloof komen is een zaak van de lange adem, die een heel mensenleven beslaat.

Daag
Ger


Terug naar “Archief”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 62 gasten