Hoe kwam jij tot geloof?

De Archiefkast van het Forum. Oude discussies zijn hier nog eens na te lezen.

Moderator: Moderafo's

Gebruikersavatar
*J*
Verkenner
Verkenner
Berichten: 95
Lid geworden op: 09 aug 2010 16:37
Contacteer:

Re: Hoe kwam jij tot geloof?

Berichtdoor *J* » 17 aug 2010 15:43

ja hoor, bedankt voor het antwoord :)

T.A.F.
Sergeant
Sergeant
Berichten: 255
Lid geworden op: 11 dec 2005 03:04
Locatie: Schiedam
Contacteer:

Re: Hoe kwam jij tot geloof?

Berichtdoor T.A.F. » 18 aug 2010 18:32

Mijn bekeringsverhaal :

Ik kom uit een ongelovig, deistisch post-christenlijk gezin.
Denk aan de ontwikkeling die kuiterd had meegemaakt, zo ook mijn ouders, voor mijn geboorte.
Wij gingen dan wel met kerst naar de kerk, maar het werd gebracht als "cultureel erfgoed" en iets als
"er staan goede leefregels in maar sommige mensen zijn te koppig om die na te leven uit zichzelf, dus verzinnen ze er een God bij zodat ze het wel doen,
maar wijze goed opgeleide mensen weten wel beter, en volgen ze gewoon zonder dat "sprookje" nodig te hebben"

Ik was dan ook iemand die tijdens de verplichte Godsdienslessen op school (christenlijke scholen waren netter, op algemene scholen zat tuig, daarom wilden mijn ouders mij daar niet op hebben) hevig in discussie kon gaan met leraren. Waar de meeste leerlingen die moeite niet eens namen, want het was toch onzin en een veel sterkere anti-houding hadden.

Toch waren er ongemerkt zaken in mijn leven die al aangaven dat ik "anders was" zo had ik voorspellende dromen, en ook deed ik uitspraken die niet pasden bij mijn leeftijd. Zoals "de liefde van deze wereld is vals" waar ik opeens uit mezelf opkwam als 6-jarige, of "ze verdringen hun pijn en zorgen in drank, drugs, sex, etc, inplaats van de stilte te zoeken waar heling is" als 12-jarige.
Deze dingen merkte ik toen niet zo sterk op maar later keek ik terug en merkte ik ze wel op.

Door diverse omstandigheden kwam mijn leven rond mijn 15e/16e in een versnelling, ik werd uit huis gezet, in een begeleid woonvorm, en daar was het alles behalve prettig. Dit zorgde ervoor dat ik ook meer me opsloot op mijn kamer, en daar er geen computers waren, en in die kamer zich niets bevond behalve een oude platenspeler en mijn studieboeken, werd ik wel gedwongen veel na te denken.

In deze tijd was het dat ik mijn stellige overtuiging "er is niets" durfde te toetsen. Het is immers onwetenschappenlijk om iets aan te nemen zonder het te toetsen, inclusief de aanname dat er niets is. Omdat op scouting mensen mij vertelden van glaasje draaien, dacht ik das een prima methode.
Immers God is geestelijk, het zou niet eerlijk zijn om wetenschappelijk proberen God te toetsen, dat is het verkeerde instrument.
Dus ik glaasje draaiend, God oproepen, niet verwachtend dat er iets zou gebeuren, maar wel met een houding van nou laat maar eens zien dan als er wat is.
Er LEEK niets te gebeuren.
Echter kort hierna bekroop me een groot gevoel van onbehagen.
Ik heb altijd als kind al de "gave" gehad sfeer te kunnen aanvoelen, als mensen zich in een bepaalde emotionele status bevonden, dan was ik daar zo gevoellig voor dat zelfs als ik deze mensen niet zag, ik hun nabijheid opmerkte. Hierdoor lukte het ook zelfden iemand mij ongemerkt te benaderen omdat ik hen als het ware "al gezien" had.
Maar wat ik nu voelde was echt niet goed, alle pestkoppen en etterbakken bij elkaar konden niet ZOVEEL negatieve emoties opbrengen.. en iets was goed mis.
Ik zei tegen mezelf komop kerel, niet zo raar doen, er is helemaal niets, en om het te bewijzen, doe deze lamp uit, en weer aan, als hij weer aangaat is er helemaal niets.
Ik deed de lamp uit, en weer aan, maar tegen mijn verwachting PATS! de lamp explodeerde, en de hele lampenkap was zwart van binnen.
Toen had ik wel door dat er iets GOED mis was, en ik herinner me nog dat ik dacht, ben ik in een of andere B-film beland!!

Kort erna kwamen wezens, van energie, donkerder dan het onbreken van elk licht ook zichtbaar in mijn omgeving.
Stel je een bolbliksem voor, maar dan zwart, anti-licht, licht dat duisterder is dan het ontbreken van licht.
In de vorm van een menselijke gedaante, ongeveer 1.50 meter lang, met om hun heen alle negatieve gevoellens die je je maar kon voorstellen, en die daardoor ook tegen je zeggen wat ze gaan uithalen.
BRRR!

Maar toch hadden ze een fout gemaakt! Nu wist ik dat er WEL meer was onder hemel en aarde, en als er zwart is, is er ook wit. Basis wis- en natuurunde, er zal geen - zijn zonder plus. DUS er is ook een God, maar wie of wat? dus ik ging op zoek, en raakte o.a. in gesprek met christenen die me zeiden stuur ze weg in Jezus naam, wat geen enkel effect had op dat moment.
Zo ging dat enkele maanden door, de demonen (want dat waren het weet ik nu) bleven me stalken, en ik bleef zoeken zonder effect. Tot de dag dat ze me aanjoegen we gaan een familielid van je doden binnen 7 dagen. Ik voelde een vage verwijzing naar mijn moeder, maar was daar niet zeker van.
4 dagen later werd mijn zusje aangereden op de fiets, en hoewel alles onschuldig leek, werd ze in het ziekenhuis gehouden ter observatie.
3 dagen daarna, 7 dagen dus na de voorspelling van de demonen, overleed ze aan de gevolgen van een zwelling in haar hersenen.
Deze klap was enorm.
Hierdoor merkte ik ook een aantal dagen niet op wat er om me heen gebeurde.. te geschokeerd..
Toen ik weer enigzins bij bewustzijn was gekomen, kwamen de demonen terug, zo en nu jij.. en ik voelde hoe een ijzige hand me bij de keel greep, maar niet op een manier die me lichamelijk deed stikken, nee dieper in me, alsog de hand letterlijk het leven uit me trok, mijn ziel zo uit mijn lichaam wilde slepen!!

OP DAT moment riep iets IN me, ja IN me, en dat is het vreemde hoe kon dat al IN me zijn op dat moment "God kom mijn ongeloof te hulp"
ik was het niet die die woorden sprak, iets in me deed me ze spreken. (natuurlijk was dat de Heilige Geest, maar hoe kon die toen al in me zijn??)
En het moment dat ik die woorden sprak was alle aanval weg en voelde ik iets heel anders.

Ik keek en zag twee engelen... ruim 2.5 meter lang, ook van diezelfde bolbliksem-materie maar nu wit, feller dan natriumlicht, feller dan elk licht wat je ooit op aarde gezien hebt, en toch niet verblindend. en rondom hen gevoellens, gedachtes zo zuiver. DIT was de liefde waarvan ik altijd wist dat ie ergens te vinden moest zijn, stamelde ik. DIT was die liefde waar ik als 6 jarige al over sprak, maar niet wist waar die kennis vandaan kwam!

De demonen bleven hierna op afstand maar weg waren ze nog niet, en langzaam probeerden ze terug te kruipen in de dagen erna..
Echter 3 dagen na deze gebeurtenis, op klaarlichte dag, hoorde ik een stem zeggen, Ga op de rand van je bed zitten.
Ik zat achter mijn bureau huiswerk te maken, en deed of ik niks hoorde.
Maar de stem sprak nog eens, dus ik deed het.
DIRECT het moment dat ik ging zitten, was ik niet meer hier op aarde, maar bevond ik me op een weg en zag voor me een grote felwitte, kubusstad, ik keek ook naar mijn handen die zo anders waren, en ik had een wit gewaad aan, geweven van dat materiaal liefde als materiaal, en als licht.
De wonderen die ik daar zag gaan te ver om in enkele zinnen te omschrijven.
Ik zag mezelf een soort van dubbel, ik keek uit mijn eigen ogen en tegelijkertijd keek ik er van boven op neer.
En hoewel ik vrij was te lopen en geen drang ervaarde werd ik toch een bepaalde kant op geleid en van andere zaken (zoals het drinken uit het fonkelende beekje naast die weg) afgehouden.
Ik werd door de middelste poort geleid en bevond me voor een troon en op die troon zat iemand die ik onmiddelijk herkende als Christus.
Hij zei slechts een zin tegen me op dat moment "Rustig maar, als je ze wegstuurd gaan ze weg"
Meteen daarna bevond ik me weer terug op mijn bed hier.
En ik ervaarde een gemengd gevoel van teleurstelling dat ik niet meer daar was, en verwondering van wat ik zojuist gezien had.
Ik heb de demonen weggestuurd en er nooit meer last van gehad.

Sinds die dag ben ik christen, al heeft het nog enkele jaren hierna geduurd voor ik een bijbel kreeg en tot mijn verbazing in openbaringen las dat een man 2000 jaar geleden bijna hetzelfde heeft gezien als ik:) In die tussenjaren heb ik wel veel met God gesproken en ben ik opgebouwd, en veranderd.
Ik heb Hem ook gevraagd waarom Hij mij dit alles liet zien, en zovele anderen niet,
waarop Hij antwoorde "omdat jij het meende"

Later in de bijbel las ik wat God bedoelde er staat immers geschreven "aan eenieder die Hem OPRECHT zoekt zal Hij zich bekend maken"
Het is waar ik ging er niet vanuit dat er een God was, maar ik was wel oprecht in mijn zoeken naar de Waarheid, in de vraag is er meer?
Ik stond open ervoor, en was niet spottend, de meesten die zeggen laat maar zien, zijn slechts spottend en zoals er ook staat "niemand is zo blind dan diegene die niet wil zien"

Dit is mijn bekeringsverhaal:)

Gebruikersavatar
Antoinette
Sergeant
Sergeant
Berichten: 445
Lid geworden op: 28 jun 2009 00:11
Contacteer:

Getuigenissen

Berichtdoor Antoinette » 26 jan 2011 14:32

Heb jij een getuigenis van je bekering/wedergeboorte?
Zullen we hem dan met elkaar delen :?:
In de praktijk blijkt elke bekering anders te zijn, dat is ook zo bijzonder aan God, het lijkt me bemoedigend en opbouwend om
bekeringsgetuigenissen te delen met elkaar.

Mijn getuigenis:

Om precies te zijn is mijn leven in 2006 totaal veranderd.
Mijn leven veranderde 180 graden nadat ik voor de 1e keer in mijn leven avondmaal vierde.
Was ik menselijkerwijs goed genoeg om dit te doen? Nee!
Er was nog van alles op mij aan te merken (en nog).
Ik vertoefde in die tijd in een Hervormde PKN kerk (geref. bond) nadat ik een jaar eerder in het appartementje waar ik
destijds alleen als 21-jarige woonde regelmatig mijn bijbel las (Het Boek).
Hoe ik daar bij kwam is een groot raadsel want eerder had ik daar nooit behoefte aan.
God zocht mij op! Zo ervaarde ik het, door Zijn woord.
Ik ging naar de kerk (plaatselijke hervormde kerk) en ik hoorde over Jezus, het offer, zonden, wedergeboorte.
Ik wist dat als ik zou sterven ik niet naar Jezus zou gaan, soms probeerde ik in mijn hart alles te vergoeilijken.
Het zal wel meevallen, hopelijk valt het mee, God is ook liefde etc. etc.
Toch kreeg ik daarmee van binnen niet de volledig rust :-k
Wat nu?
Ik volgde belijdeniscatechese en ik werd uitgenodigd aan het avondmaal.
Ik las mijn bijbel en ik kreeg steeds meer de overtuiging in mijn hart dat ik avondmaal moest vieren, zo zouden mijn zonden vergeven worden, ik zou gedenken dat wat Jezus op Golgotha voor mij had gedaan.
Met lood in de schoenen, maar met mijn oog gericht op Jezus (en met 900 ogen gericht op mij) liep ik de oude vertrouwde
kerkbank uit richting de avondmaalstafel, wat een toestand.. er ging van alles door me heen, maar ik wilde dit!
Ik wilde Jezus ontmoeten en met mij oog gericht op Hem schoof ik aan.
Ik kreeg het brood en de wijn ik nam het tot me en nou.. nu ben ik een ander mens.
Maar nee!
Zo voelde het beslist niet! Toch zegt de bijbel wel dat het zo is.
Kijk maar:
Joh 6,54 Wie mijn lichaam eet en mijn bloed drinkt, heeft eeuwig leven en hem zal ik op de laatste dag uit de dood opwekken.
Joh 6,56 Wie mijn lichaam eet en mijn bloed drinkt, blijft in mij en ik blijf in hem.
Joh 6,53 Daarop zei Jezus: ‘Waarachtig, ik verzeker u: als u het lichaam van de Mensenzoon niet eet en zijn bloed niet drinkt,
hebt u geen leven in u.
Mat 26:28dit is mijn bloed, het bloed van het verbond, dat voor velen wordt vergoten tot vergeving van zonden.
Luc 22,20
Zo nam hij na de maaltijd ook de beker, en zei: ‘Deze beker, die voor jullie wordt uitgegoten,
is het nieuwe verbond dat door mijn bloed gesloten wordt.
Joh 6,55
Mijn lichaam is het ware voedsel en mijn bloed is de ware drank.

En om ook even terug te gaan naar het oude verbond waar de voortekeken al te zien zijn van de komst van Christus de Messias.

Ex 12,13
Maar jullie zal ik voorbijgaan: aan het bloed zal ik jullie huizen herkennen, en door dat merkteken zal de dodelijke plaag waarmee ik Egypte straf,
jullie niet treffen.

Toch merkte ik van lieverlee verandering in mijn leven.
Ik baalde van zonde, ik ging ze ook belijden.
Ik kreeg meer en meer honger naar het woord van God, ik ging het zowat opeten.
Ik was niet te stoppen!
Ik had geen zin meer om naar "wereldse" muziek te luisteren maar ik luisterde alleen nog maar gezangen en geestelijke liederen, psalmen etc. Ik kreeg rust en vrede in mijn hart, maar toch duurde dit wel even.'
Ik heb ook een enorme twijfel ervaren op dit gebied, of het wel echt waar zou zijn??
Ik luisterde preek op preek over twijfel, en langzaam veranderde de twijfel in zekerheid.
En nu mag ik weten ik ben gered voor de eeuwigheid en ik gun het elk mens op de wereld en elk mens op refoweb om diezelfde
rust en vreugde in je hart te ervaren :)
Maar zovelen Hem aangenomen hebben, dien heeft Hij macht gegeven kinderen Gods te worden, namelijk die in Zijn Naam geloven

Johannes 1:12

Gebruikersavatar
Antoinette
Sergeant
Sergeant
Berichten: 445
Lid geworden op: 28 jun 2009 00:11
Contacteer:

Re: Hoe kwam jij tot geloof?

Berichtdoor Antoinette » 26 jan 2011 16:20

Hopelijk wordt deze topic weer gebruikt... 18 Augustus 2010 was wel weer lang geleden hé
Maar zovelen Hem aangenomen hebben, dien heeft Hij macht gegeven kinderen Gods te worden, namelijk die in Zijn Naam geloven

Johannes 1:12

hazelaar
Verkenner
Verkenner
Berichten: 69
Lid geworden op: 29 mei 2010 16:55

Re: Hoe kwam jij tot geloof?

Berichtdoor hazelaar » 26 jan 2011 20:30

Uhm, dat was ik niet, het was God die mij trok. En dat doet hij nog steeds!

Opgegroeid in een degelijk ger gem gezin, ontwikkelde ik mij tot een bijzonder kritische puber, wat betreft geloof.
Achteraf gezien had ik op gegeven moment een heel verkeerd godsbeeld ontwikkeld, namelijk van een God die stickers plakt. Jij verworpen, jij uitverkoren, jij verworpen, verworpen, uitverkoren, verworpen, verworpen etc etc. Daarbovenop had ik niets met mensen die "bekeerd" waren. Vanaf afstand zag ik het kleine groepje Avondmaalsgangers aan en ik zag in mijn beeldvorming het volgende: Somber, twijfelend, pikzwart gekleed, vaak oud, kromgebogen, bijna alles wat leuk/ mooi is, is zondig. Zoals zo ongeveer alle muziek wat geen psalmen op hele noten zijn en bijna alle kunst.
Bovenstaande riep bij mij 2 reacties op: 1 ik weet toch niet of ik uitverkoren ben, als ik dat ben, merk ik het vanzelf, ik kan er zelf niets aan doen, dus laat ik er lekker op los leven.
2 "Bekeerd zijn" is een ontzettend zwaar leven. Ik wil eigenlijk wel naar de hemel, maar dan het liefst dat God me zo laat mogelijk in mijn leven bekeert.

Bovenstaande zorgde ervoor dat ik als 20 jarige mijn kerkgang al had terug gebracht tot max 1 keer per zondag om mijn ouders nog een beetje te vriend te houden en er van bijbel lezen en gebed geen sprake meer was. Toen kreeg ik een niet-christelijke vriendin en was het hek helemaal van de dam. Ik zocht een baan in een heel andere streek van Nederland, kocht daar een huis en ging samenwonen. Bijna alle meegekregen normen en waarden gingen overboord. Dat samenwonen hielden we niet zolang vol. Het ging uit, zij vertrok en ik zat alleen in mijn huis. Af en toe best wel eenzaam als je in een groot gezin opgegroeid ben.

In gesprek met een zus waarmee ik als enigste van de familie nog vrij veel contact mee had, zegt ze tegen mij: "Je moet weer eens naar de kerk gaan joh". Ik zeg toe dat ik dan maar weer eens een keertje zal gaan (achteraf Gode zij dank voor zo'n prachtzus) en zoek op internet op waar een kerk in de buurt is. Ik daar op een zondagmiddag naar toe en je geloof het of niet: Deze kerk was heel anders als de kerk waarin ik was opgegroeid! Wist ik toen natuurlijk nog niet helemaal, zag al wel gelijk dat het formaat anders was, namelijk een vrij klein kerkje (+/- 100 mensen) Dus ik naar binnen gestiefeld, een plekje opgezocht, gevoelsmatig door iedereen bekeken, komt er een jongeman naast me zitten. Hij begint heel belangstellend een praatje, vraagt een beetje door, komt achter mijn ger gem achtergrond, reageert heel enthousiast, was namelijk zelf een maand geleden uit de plaatselijke ger gem overgestapt. En hij nodigt me dus uit op de koffie. Nu ja, is goed, ik er op een vrijdagavond naar toe, heb vervolgens tot 's nachts 2 uur zwaar zitten discussieren (was echt een verademing met iemand te discussieren die je niet ziet als een verdorven heiden, waar je niet teveel naar moet luisteren, maar die je alleen maar een hele rits zware woorden moet bezorgen, nee hij discussierde met mij op basis van gelijkwaardigheid).

Dus ja, toch wel getriggerd, ging ik vaker naar de kerk. Al naar enkele weken komt de dominee na afloop van de dienst naar me toe een praatje maken. Hij nodigt me uit op de koffie, ik ga er op in, ook hij had me namelijk met de heel andere toonzetting dan ik gewend was, al behoorlijk weten te boeien. Dus een heel goed gesprek gehad, geeft hij me na afloop het boek "God leren kennen" van J.I. Packer mee. Een geweldig boek, waarin Packer heel evenwichtig uit elkaar zet wie God is. Ik dacht dat ik redelijk wat van God wist, maar hier leerde ik echt heel veel van. Packer werkt aan het eind van dit boek naar de Romeinen brief toe en dan in het bijzonder naar Romeinen 8. Dus na jaren ging ik weer serieus in de bijbel lezen en wel in Romeinen. Zo af en toe verlang ik nog naar terug, dat gevoel van volslagen verrassing over die God die me hierin tegemoet straalde. Zo anders als ik dacht, zo groot, zo genadig, zo vol liefde, zo volmaakt.
Maar ja, toen begon het. Want dat kon dan wel zo'n geweldige God zijn, maar die was er natuurlijk niet voor mij. Ik bedoel, ik had zoveel dingen fout gedaan, ik had veel te weinig schuldbesef, ik had geen bijzondere geestelijke ervaringen, ik had geen bijbelkennis, ik was nog niet diep doorgeleid etc etc. Van mij kant was er helemaal niets.

In daaropvolgende gesprekken liet de dominee mij nadrukkelijk zien vanuit de bijbel, dat in onze rechtvaardigmaking niets vanuit onszelf bij zit. Onze goede werken zijn tekort, ons geloof is te klein, ons schuldbesef te weinig, ons berouw te onoprecht etc. Maar we moeten/ mogen het dan juist ook buiten onszelf zoeken namelijk in Jezus Christus. Hij vroeg mij om in Romeinen 8 die ik ondertussen al redelijk versleten had, in vers 31-39 mijn eigen naam in te vullen. Dus "ik persoonlijk ben er van overtuigd dat noch dood, noch leven........ mij kunnen scheiden van de liefde van God in Christus Jezus, onze Heere". Wat een gigantisch heftige emotionele ervaring was dit!
In die tijd was de dominee bezig met een serie over Mozes. Steeds blonk daarin weer uit Gods trouw aan een ontrouw volk. En langzamerhand ben ik mogen gaan geloven dat God al begonnen is met mij toen ik als baby werd gedoopt en Hij mij nooit heeft losgelaten. Hij heeft mij vastgegrepen toen ik volledig de andere kant op ging. Daarvoor heeft Hij Zijn eigen Zoon gegeven die de meest bittere en smadelijke kruisdood stierf. Die genade, die trouw, die liefde is zo ontzettende groot! Ik kan daar nog steeds geen woorden voor vinden en word er met dat ik dit type weer helemaal stil van.

Als ik erop terug kijk snap ik vanuit mezelf niet waarom ik toen opeens zo open stond voor kerkgang, goede gesprekken, goede boeken. Dat is de Heilige Geest geweest, daar is niets vanuit mezelf bij.

Middelijkerwijs heeft de gastvrijheid van de gemeente een hele grote impact gehad. Ik zou dan ook tegen iedereen willen zeggen: "Weest gastvrij!"
Jezus zei tot hem: Ik ben de weg, de Waarheid en het Leven. Niemand komt tot de Vader dan door Mij.

Gebruikersavatar
schaapje
Generaal
Generaal
Berichten: 4536
Lid geworden op: 28 dec 2010 12:08

Re: Hoe kwam jij tot geloof?

Berichtdoor schaapje » 26 jan 2011 21:09

Ik vind het zo genieten van al deze verhalen, allemaal bedankt.

En nu kan ik niet achter blijven natuurlijk.
Ik ben goddeloos opgevoed, ik wist alleen van het kerstverhaal van Jezus, wel eens gehoord
dat Hij gestorven was voor de wereld, maar dat zei me niets.
Ik had wel vaak periodes dat ik nadacht over de zin van het leven en of er een God was,
maar ik heb er nooit met iemand over gesproken.

Veel later kreeg ik steeds meer het verlangens of er leven was na de dood, ik woonde toen
op een flat waar onderaan een bibliotheek was en heb veel boeken gelezen over het occulte
en over reïncanatie, maar ik had toch diep in mij een ander Gods beeld, die boeken gaven
mij geen antwoord op mijn vragen. Omdat ik een boek in handen kreeg wat ging over de
eindtijd ik meen van Hall Lindsay, kreeg ik ook belangstelling voor de Bijbel, heb hem
gewoon in de bibliotheek geleend en ben gaan lezen in de statenvertaling, maandenlang
ik moest steeds een nieuw stempeltje halen van de bib :lol:
Jullie kunnen mijn ondertekst zien, op het moment toen ik dat las kwam er een moment
dat ik diep in mijn hart geroerd werd en op mijn knieén viel en vreselijk heb moeten
huilen, ik was alleen en wist niet wat me overkwam en wat er nu aan de hand was.
Ik geloofde met heel mijn hart maar wist niet wat ik doen moest, later kwam er een
evangelische folder in de bus met tel.nrs. die heb ik gebeld en ben met hele wijze
christenen in aanraking gekomen. Ze hebben me echt gesteund in het zoeken naar
een gemeente.
Daarna is er nog veel gebeurd, ik had ondanks alles nog veel twijfel of God echt van me hield
en of ik er wel bij hoorde. Maar sommige dingen zijn te privé om zomaar op internet
te zetten. Alles is goed gekomen, God is trouw, God is goed.

Zo zie je dat God ook mensen trekt zonder dat Hij iemand daarvoor gebruikt.

Ik wil graag nog wat toevoegen na het lezen van mijn getuigenis.
De tekst die mij in mijn hart raakte, sloeg helemaal op hoe ik er aan toe was; moe van alles,
van het leven, de zinloosheid van alles, en belast was ik door grote fouten in mijn leven
die ik niet meer ongedaan kon maken en grote spijt van had, mijn leven was stuurloos.
Ik zag dat Jezus uitnodigde, kom bij mij, ik zal je rust geven, ik zag zijn liefde voor mij
persoonlijk, dat Hij voor mij al die zonden had gedragen aan het kruis, ik heb dat in geloof
aangenomen en kreeg die rust en vrede die Hij beloofde
Laatst gewijzigd door schaapje op 27 jan 2011 09:46, 1 keer totaal gewijzigd.
Wie overwint, zal van de tweede dood geen schade lijden.

meisje20
Luitenant
Luitenant
Berichten: 648
Lid geworden op: 02 apr 2009 20:20

Re: Hoe kwam jij tot geloof?

Berichtdoor meisje20 » 27 jan 2011 09:30

mooie verhalen allemaal..
hier mijn verhaal:

ik ben in een Christelijk gezin opgevoed. ik ben een vrij ''braaf'' meisje. (niet opschepperig bedoelt) nog nooit uit geweest nog nooit dronken geweest. netjes doen wat er van mij gevraagd werd. van jongs af aan ben ik altijd mee naar de kerk (ger gem) gegaan. ik heb het nooit erg gevonden om naar de kerk te gaan.
mijn vader was een gelovige man en na een kort ziekbed is hij overleden. (het is voor ons een hele troost te weten dat hij het nu goed heeft)
dat heeft mij ongelooflijk diep geraakt. daardoor werd ik ineens stil gezet bij de zin van het leven. en vooral waar ga je na dit leven naartoe? sterven betekend God ontmoeten.
ik werd daar zo bang van. ik heb in die tijd nachten wakker gelegen, puur uit angst om te sterven. ik heb veel bijbel gelezen, maar kon niet geloven dat het ook voor mij was.

kort na het overlijden van mijn vader mocht 1 dag in de week stage lopen bij een gelovig gezin met 3 kinderen. ik heb ongelooflijk veel gespreken gehad met dat echtpaar. zij spraken zo liefdevol over het God. zij hebben mij toen een keer meegenomen naar de jongerenavond in doorn. wat heb ik daar veel van Gods liefde ervaren.

enige tijd later ontmoette ik iemand die aan mij vroeg of in de Heere Jezus al kende, ik moest zeggen nee.. die persoon besloot voor mij te bidden. aan het einde van een avond ben ik op zoek gegaan naar die persoon om te vragen of die nog een keer met mij wilde bidden. dat wilde die persoon wel. samen hebben we gebeden. al mijn zonden beleden en gesmeekt of Hij ook in mijn leven wilde komen. (heel emotioneel moment)
ik had teveel verwacht van dat moment, maar gek genoeg merkte ik na die tijd weining verandering in mijn leven. ik ging altijd al mee naar de kerk, enz.

ik heb daarna een gesprek gehad met een diaken bij ons uit de kerk. dat was zo een mooi gesprek.
ik ben toen nog meer in de bijbel gaan lezen, kon er niet meer om heen. Hij is ook voor mijn zonden aan het kruis gegaan. ook ik mag bij Hem horen. wat een Genade..

nu ik dit hele verhaal getypt heb zie ik pas dat God al deze gelovige mensen op mijn pad heeft geplaatst om bij Hem te komen.
Gods geduld is groot maar niet oneindig

Gebruikersavatar
Marnix
Maarschalk
Maarschalk
Berichten: 23543
Lid geworden op: 03 dec 2002 23:50

Re: Hoe kwam jij tot geloof?

Berichtdoor Marnix » 27 jan 2011 10:33

Mooi om te lezen. En inderdaad, er is vaak geen flash, een plotseling gevoel van stellige zekerheid of wat dan ook. God geeft ons het geloof en Hij roept ons op om te geloven. En dan wordt ons geloof ook versterkt en mag groeien. Sommigen denken dat je eerst wat bijzonders moet voelen ofzo.... maar je moet en mag geloven dat die genade ook voor jou is omdat Hij het in zijn Woord belooft. En de zekerheid zit niet in het gevoel. Het geloof is de zekerheid van wat we hopen en het bewijs van wat we niet zien.
“God cannot give us a happiness and peace apart from Himself, because it is not there. There is no such thing.”
― C.S. Lewis”

hazelaar
Verkenner
Verkenner
Berichten: 69
Lid geworden op: 29 mei 2010 16:55

Re: Hoe kwam jij tot geloof?

Berichtdoor hazelaar » 01 feb 2011 17:19

@ Marnix

Helemaal gelijk! Als we ons laten meeslingeren op de golven van ons gevoel, worden we zo'n twijfelaar uit Jakobus 1 die door de wind voortgestuwd en op en neer geworpen wordt. Ik kan ook wel genieten van Bunyan die de voorwaardelijke beloftes uit de Bijbel koppelt aan de onvoorwaardelijke beloftes. Dus de belofte dat wie gelooft, zal zalig worden koppelen aan de belofte dat God het geloof geeft en de belofte dat wie tot Hem komt, Hij geenzins zal uitwerpen, koppelt aan de belofte dat Hij ons zal trekken etc etc.

We mogen genieten van mooie verhalen over hoe God plotseling, duidelijk ingreep in mensenlevens en van daaruit God verheerlijken, maar we mogen deze verhalen nooit als maatstaf voor andere mensen hanteren. Het gaat erom dat God werkt en dat Hij daarvoor alle lof en eer krijgt en hoe Hij dat doet is minder relevant. Laten we niemand weerhouden van Jezus Christus door verhalen over "Paulus bekeringen" of wat dan ook, maar doen zoals Jezus Christus heeft bevolen: Het evangelie verkondigen over de gehele wereld aan een ieder!
Jezus zei tot hem: Ik ben de weg, de Waarheid en het Leven. Niemand komt tot de Vader dan door Mij.


Terug naar “Archief”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 68 gasten

cron