Ik denk dat de worsteling van Gerdien en die van mij niet uit te leggen is.
Als je voor het leven beschadigd bent, als dat gedaan is door iemand die zich gelovig noemt, die actief was in de kerk en van aanzien in kerk en verenigingsleven, (in mijn geval) dan is het helemaal niet te begrijpen en is 'vergeven' nou niet direct iets wat je zomaar doet.
Als de dader niet inziet wat hij/zij heeft aangericht - en soms gewoon doorgaat, of je glashard voor 'fantast' uitmaakt (ik noem maar een paar dwarsstraten) dan is het (bijna) onmogelijk.
De kunst is eerder niet bitter te worden, dan om te denken aan vergeving.
De mens is niet alleen 'ratio', de mens is ook 'gevoel'. Dus het een valt niet uit te vlakken voor het ander.
Zowel Gerdien als ik hebben aangegeven dat we vechten om zover te komen dat we kunnen vergeven. Dáár weet ik mij in gekend door God.
En dan is er nog iets: soms kom je (zoals ik inmiddels na tig jaren strijd) wel tot vergeven. Maar als dan aan de pijn geraakt wordt, als je merkt hoe ook anderen (soms uit één gezin) door die persoon in kwestie beschadigd zijn, dan laait de boosheid, de woede weer op. En dan begint het gevecht opnieuw, zij het dat het dan korter kan duren.
Voor mij is zeggen dat waar God jou vergeeft jij de ander moet vergeven te kort door de bocht. God is een barmhartig God en Hij kent mijn lek en gebrek, en heeft mij ondanks dat aanvaard zoals ik ben...
