Strijd van het geloof

De Archiefkast van het Forum. Oude discussies zijn hier nog eens na te lezen.

Moderator: Moderafo's

Gebruikersavatar
Race406
Majoor
Majoor
Berichten: 2096
Lid geworden op: 28 mar 2004 13:04
Locatie: Wierden
Contacteer:

Berichtdoor Race406 » 10 jun 2008 14:14

kwebbel schreef:Ik ervaar bij mijzelf nu een strijd van het geloof. Mensen zeggen tegen mij: "Jij was veel serieuzer toen je net verkering kreeg. Je praatte er veel meer over."
of: "Het lijkt wel of je erg veranderd ben. Ik ken je niet meer zoals je vroeger was."
(i.p.v. dat ze dat met mij bespreken spreken ze het met elkaar, maar goed dan wijk ik tever af van mijn verhaal..... en je kan daarop niet iedereen beoordelen, ligt aan zijn/haar karakter.)

Ik wil graag een vast geloof. Ik wil graag uitdragen voor waar ik sta! Ik heb heel veel aan Opwekking488 die ik voor mijn Belijdenis en volwassendoop heel veel hoorde. Ik vind het heel mooi om naar de Kerk te gaan, zeker als er een klein kind gedoopt wordt. Dan moet ik altijd huilen, kan ik niks aan doen. Maar ik vind het zoooooooo mooi!!!! :P

Ik wil graag een Bijbelstudie oppakken, ik denk dat ik daarmee wat meer kan bereiken dan alleen of met z'n tweeen een stukje te lezen. Vaak vind ik moeilijke teksten in de Bijbel en weet ik mij er niet zo goed raad mee. Ik krijg wel advies van mijn schoonmoeder gelukkig en daar ben ik ook heel dankbaar voor!


1 Het is goed dat je verandert! Als mensen zeggen dat je veranderd bent, is dat dan per definitie verkeerd?
2 Dat je voorheen veel meer sprak over God, wil NIET zeggen dat je nu minder gelooft!
3 "Ik ken je niet meer zoals je vroeger was." Ieder mens verandert, zie puntje 1. Je bent getrouwd, en dat zorgt ook voor verandering, je hebt veel dingen te doen. Vraag de mensen anders eens wat ze er precies mee bedoelen.
4 Je wilt een vast geloof? Dat is goed, maar meer nog: Je mag vertrouwen op de vastheid van God en van Zijn beloften!!
De vastheid van jouw geloof is Goddank niet bepalend of je zalig wordt, wel Zijn volbrachte werk!
5 Is er geen Bijbelstudiegroep in jouw gemeente? Als die er is: Ga daar eens kijken! Of je kunt zelf een Bijbelstudiegroep oprichten voor leeftijdsgenoten. Bij ons (CGK Almelo) hebben we dat ook gedaan, en het is een bloeiende en zeer gezellige en leerzame groep!
Ik zie een poort wijd open staan... Die open poort leidt tot Gods Troon. GAAT DOOR! Laat NIETS (maar dan ook werkelijk niets of niemand!) u hinderen!

Gebruikersavatar
kwebbel
Generaal
Generaal
Berichten: 5152
Lid geworden op: 17 feb 2007 12:47
Contacteer:

Berichtdoor kwebbel » 10 jun 2008 14:17

Dank voor je bemoedigende woorden. Ik ga zeker kijken of er Bijbelkringen zijn in de gemeente. Vast wel want ik heb er wel diverse zien staan. Moet alleen nog kijken bij welke leeftijden wij ingedeeld zijn.

En inderdaad: ik hoef niet perse negatief veranderd te zijn. Ik moet ze inderdaad dan even vragen hoe of wat. Misschien kan ik dat een keer persoonlijk vragen, want ik heb het al via via gehoord en dat is al vervelend natuurlijk :?
¯`v´¯)
`•.¸.•´
¸.•´¸.•´*)
(¸.•´ (¸.•´*..¸¸.•´¯`• Groetjes...

Gebruikersavatar
Race406
Majoor
Majoor
Berichten: 2096
Lid geworden op: 28 mar 2004 13:04
Locatie: Wierden
Contacteer:

Berichtdoor Race406 » 10 jun 2008 14:44

kwebbel schreef:Dank voor je bemoedigende woorden. Ik ga zeker kijken of er Bijbelkringen zijn in de gemeente. Vast wel want ik heb er wel diverse zien staan. Moet alleen nog kijken bij welke leeftijden wij ingedeeld zijn.

En inderdaad: ik hoef niet perse negatief veranderd te zijn. Ik moet ze inderdaad dan even vragen hoe of wat. Misschien kan ik dat een keer persoonlijk vragen, want ik heb het al via via gehoord en dat is al vervelend natuurlijk :?


Graag gedaan! :wink:
Bijbelkringen zijn erg fijn! Ik heb er zelf veel geleerd!
Je bent waarschijnlijk ingedeeld bij je eigen leeftijd... :mrgreen:

Je kunt altijd zeggen dat je hebt gehoord dat ZIJ vinden dat je veranderd bent. (kun je leuke reacties op krijgen van die mensen :mrgreen: :mrgreen: )
En vervolgens vragen waarin je veranderd bent in hun ogen, en of dat negatief is. Zo ja waarom dan...
Maar hou vast: God verandert NIET!

Succes ermee!
Ik zie een poort wijd open staan... Die open poort leidt tot Gods Troon. GAAT DOOR! Laat NIETS (maar dan ook werkelijk niets of niemand!) u hinderen!

Riska

Berichtdoor Riska » 10 jun 2008 22:25

Als jullie naar mijn onderschrift kijken, dan weet je hoe ik in dit onderwerp sta.
Twijfel, ongeloof, hoort bij de mens. Per slot vroeg de man in de Bijbel: "Heer, ik geloof, kom mijn ongeloof te hulp".

Als je stilstaat bij wat er gebeurt in deze wereld, wat - wellicht - jou is aangedaan en/of overkomen, dan is het normaal dat er twijfel ontstaat.
Ik maakte eens een rouwdienst mee. De kist van een zeer gelovig en trouw gemeentelid stond in de kerk. Ik weet nog dat ik dacht: "kom nou even, heel even maar, uit die kist en vertel me of je nu echt bij God bent, of Hij er echt is"... Dat mag best.

In de Psalmen komt de vraag zo vaak naar voren: "waar bent U, U laat me in de steek, ziet U niet hoe ik belaagd word"?
En wat denk je van met name Psalm 22, door Jezus aangehaald aan het kruis: "Mijn God, mijn God, waarom hebt Ge me verlaten?"

De perioden dat je geloof zo aangevochten wordt zijn zwaar. De perioden dat je er niets meer van begrijpt, het niet meer kan rijmen met wat je geleerd is over een Almachtige God... ze zijn bijna niet te dragen...

Spreek ze uit, zeg in je gebeden dat je het niet snapt, vraag Hem waar die Almacht dan uit blijkt, hoe Hij dingen kon toelaten...
Je zult merken dat Hij je juist dan heel dicht nabij komt.

Een oud gezang zegt:
"Het leven is geen vrede alhier,
geen wapenstlstand vragen,
het leven is: de krijgsbanier
tot in Gods handen dragen"...

Dat is niet leuk, het is uiterst vermoeiend soms, maar wel puur menselijk.

Gebruikersavatar
kwebbel
Generaal
Generaal
Berichten: 5152
Lid geworden op: 17 feb 2007 12:47
Contacteer:

Berichtdoor kwebbel » 11 jul 2008 14:29

Riska, wat persoonlijk! En zo gemeend... heerlijk! :D
Ik heb vlak voor onze vakantie een heel gesprek gehad met onze wijkouderling. Gelukkig was hij meer begrijpelijk dan onze vorige die wij gehad hebben. (Die stelde dogmatische vragen waar ik dus absoluut niet wist wat ik er nu mee aanmoest)
Ik vertelde eerlijk gewoon heel soms echt de puf niet te hebben om naar de kerk te gaan. Komt ook omdat ik om het weekend moet werken, half6 uit bed, soms alleen staan op een groep met 13 mensen. Kom ik eindelijk om 16.00 thuis denk ik: "Och nee he, ook nog Kerk!!!" Dit heb ik gewoon eerlijk verteld en hij had er ook gewoon begrip voor. Hij zei: "Het is ook gewoon zwaar werk." Natuurlijk kan je meeluisteren maar de emotie mis je dan toch, en natuurlijk het contact met je medemens / jeugd, enz.

Ik had een strijd met het Avondmaal en dan precies de zin: "Dan drink je jezelf een oordeel." Het werd een heel gezellig, goed en mooi gesprek want ook zijn vrouw was er bij. Zij heeft jarenlang hetzelfde meegemaakt al waar ik nu mee zit (tweestrijd e.d.) Ik moet zeggen dat het echt een antwoordt is geweest op mijn vragen!
Mijn schoonmoeder vroeg zich af of zijn vrouw ook mee zou komen en hij belde zelf op om te vertellen dat zijn vrouw meekwam. We hebben een heel fijn persoonlijk gesprek gehad over samen bidden, samen eindigen (hardop), bidden voor het naar bed gaan, boeken die er te krijgen zijn. Wauw, hier kan ik weer ff mee vooruit zeg :D
Fijn als iemand je dan ook echt begrijpt! :8>
¯`v´¯)
`•.¸.•´
¸.•´¸.•´*)
(¸.•´ (¸.•´*..¸¸.•´¯`• Groetjes...

Daatje123

Berichtdoor Daatje123 » 12 aug 2008 10:08

Twijfel is zoo herkenbaar! Op het moment dat het goed gaat, positieve dingen zijn, gebeden die (lijken) verhoort te worden, ja dan kan ik God wel vertrouwen. Maar als het niet goed gaat... Als het lijkt alsof ik te vroeg gedankt hebt omdat het juist de andere kant op sloeg, als ik de grond onder me voel wegzakken, als mijn rustige bestaan in een keer omgegooid wordt, dan is het zo onwijs moeilijk. Dan kan ik bijna niet zeggen God, Uw weg is de juiste weg. Alles in mijn schreeuwt dan, God waarom? Ik kan dit niet! En als ik dan bid wordt ik rustig, kan ik het overgeven aan God, maar paar minuten later ben ik weer radeloos. Waarom? Waarom? U zou toch helpen?

Toch doorgaan met bidden? Anders bidden? Blijven vertrouwen? Ergens, diep in mij, kan ik niet anders dan bidden en naar God toe. Maar inwendig schreeuwt alles, roept alles, zit de aggressie, woede, angst.

*pfff, even spuien*

dwaler
Verkenner
Verkenner
Berichten: 41
Lid geworden op: 26 jul 2008 20:50
Locatie: Friesland

Berichtdoor dwaler » 20 aug 2008 22:44

Wat herken ik veel in de woorden die jullie geschreven hebben.

Zelf geloof ik altijd in God, maar ben vaak bang dat ik niet goed genoeg ben voor Hem.

Ik heb vaak moeite in moeilijke tijden om de juiste woorden te vinden om te bidden, ben ook vaak boos op God als de dingen niet gaan zoals ik ze graag gezien had.
Neem het God kwalijk, terwijl ik ook wel weet dat het niet aan God ligt en ik Hem niks verwijten kan.
Ik begrijp dan niet waarom dingen mij moeten overkomen.
Terwijl ik ook weet dat ik zelf verantwoordelijkheden in het leven heb.

Als ik bid denk ik ook vaak, ach dat weet God toch allemaal al, kom jij weer aan met je verhaal.

Maar goed, hier zal ik het even bij laten.


Terug naar “Archief”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 37 gasten