In de steek gelaten?

[dancer]

Ruim 3 jaar geleden heb ik een korte periode heel moeilijk gehad.
Was een rottijd om het maar zo te zeggen. Heb toen bij mijn kerk
ned herv hulp gevraagd dmv gesprekkken want ik kwam er niet uit.
Daarna nooit meer iets van gehoord ook niet van de gemeente.
Ze komen alleen maar om geld op te halen meer niet. Ben al die tijd
alleen bezig om eruit te komen waar ik zit. Ik zit erover te denken
om me deze week uit te schrijven bij de kerk. Want in het leven moet
je het alleen doen heb ik het gevoel. Ben al die tijd op zoek waar ik wel
thuis hoor en welkom ben.

Ben ik als enigste met dit gevoel of zijn er meerdere
Dit is mijn allereerste onderwerp voor mij dus weet niet goed of ik het
wel goed doe

[Lalage]

Dag Jos,
wat rottig dat het zo gelopen is Dat had niet gemoeten! Het is wel belangrijk dat jij christenen om je heen hebt, die je door zulke tijden heen kunnen slepen en die je kunnen bemoedigen in geloof (en jij hen natuurlijk). Misschien durf je 's naar een andere kerk te gaan om te kijken hoe mensen daar met elkaar omgaan. Als je binnenkomt, proef je vaak meteen al een beetje de sfeer. En als je na de dienst wel of niet wordt aangesproken, weet je al vrij snel of je er terug moet komen of niet...

[hijwel]

jos,

ik heb zelf ook niet zo goede ervaringen met "de kerk". Ook niet altijd zulke goede ervaringen met kerkelijke leiders.. Maar ondanks dat weet ik dat het toch het beste is om christenen op te zoeken..

Vast wel eens met een biertje aan een kampvuur gezeten.. Nou als de hout blokken op een hoop bij elkaar liggen en het is goed aangestoken. Zorgt het ene houtblok er voor dat degene naast hem in de fik gaat. De houtblokken houden elkaar warm en zorgen voor vuur.
Wat gebeurt er als je alle houtblokken uit elkaar gooit?
Het vuur gaat langzaam uit...

Ook al wil je het niet, en heb je wel genoeg van de kerk... Je hebt mensen nodig om je heen die samen de Heer Jezus willen dienen en waardoor je aangewakkert, gesterkt en bemoedigd kan worden.

Chris

(tip: je kan eens bij waaromjezus.nl of de alfa cursus vragen of ze misschien een kerk voor je hebben in veenendaal?)

[PeterE]

Laat ik beginnen met te zeggen dat ik ook een rotperiode in mijn leven aan het verwerken ben. Al meer dan 3 jaar. Ik herken wel 1 en ander van wat je schrijft. Maar sommige dingen ook niet.

Heb toen bij mijn kerk ned herv hulp gevraagd dmv gesprekkken want ik kwam er niet uit.

Heb je die gesprekken ook werkelijk gehad? Werd er naar je geluisterd. En met wie had je die gesprekken? Mensen waarmee je een echte band had (zoals dat kampvuur voorbeeld in een eerder reactie)?

Daarna nooit meer iets van gehoord ook niet van de gemeente.
Ze komen alleen maar om geld op te halen meer niet. Ben al die tijd
alleen bezig om eruit te komen waar ik zit.

Als jij je moeiten hebt gedeeld in een gesprek vind ik dit een duidelijk tekortschietende reactie van de gemeente. Dat mag je ze aanrekenen. Hoeft niet, je kunt het ze ook vergeven.
Heb je werkelijk je moeiten gedeeld? Kon men weten dat je meer aandacht behoefte? Als er iets is dat ik geleerd heb is dat je niet duidelijk genoeg kunt zijn. Mensen zijn doorgaans erg slecht in het raden naar gevoelens van anderen. Het gevoel niet begrepen te worden ken ik helaas ook maar ik heb me erbij neergelegd dat we als mensen onze beperkingen hebben. Ik begrijp anderen ook niet zoals zij ongetwijfeld wel graag zouden willen. Gelukkig is er 1 in de hemel die ons wel begrijpt.

Ik zit erover te denken om me deze week uit te schrijven bij de kerk. Want in het leven moet je het alleen doen heb ik het gevoel. Ben al die tijd op zoek waar ik wel thuis hoor en welkom ben.

Is dit nu werkelijk de beste reactie? Zullen anderen in nood nu ook niet denken dat er niemand naar ze omkijkt, inclusief broeder jos? Maar even los daarvan... is het niet zo dat wij zelf bij slechte contacten en gebrekkige liefde de eerste stap naar herstel moeten zetten? Jezus draagt ons immers op elkaar lief te hebben. Weglopen lijkt me een uiterste stap als niets anders overblijft.

Ben ik als enigste met dit gevoel of zijn er meerdere .
Dit is mijn allereerste onderwerp voor mij dus weet niet goed of ik het
wel goed doe

Volgens mij doe je het prima. En ja, ook ik heb wel gespeeld met de gedachte mijn heil ergens anders te zoeken. Ik heb dat niet gedaan omdat ik me allereerst realiseerde dat het niet aan de gemeente ligt maar aan mij. Ergens anders zal het gras echt niet groener zijn. Mijn contacten met leden van andere gemeenten en kerkgenootschappen bevestigen dat alleen maar. Verdere overwegingen kon je in mijn eerdere antwoorden al lezen.

Ik wens je sterkte en Gods zegen bij het verwerken van wat je overkomen is. Blijf er niet alleen meezitten. Ik hoop dat je een oplossing vind in je gemeente of eventueel in een andere.

[Marnix]

Hm aan de ene kant hebt gelijk Peter, aan de andere kant, als een gemeente niet liefdevol is, als je er eigenlijk geen gemeenschap mee vormt, terwijl dat wel de functie van de kerk is, is het dan verkeerd om ergens anders lid te worden? Wel zou ik wachten met uitschrijven totdat je een geschikte gemeente gevonden hebt. Je kan ze natuurlijk ook nog een tweede kans geven, je predikant of wijkouderling of iemand anders bellen en het uitleggen, eerlijk zeggen dat je twijfelt of je nog wel lid kan en wil blijven zo en ze zo dus nog een keer in vertrouwen te nemen en dit te vragen. Ik kan me voorstellen dat dat moeilijk is, maar wie weet hoe je brief destijds in de vergetelheid geraakt is... Dat lijkt me de beste optie, niet gelijk weggaan, een tweede kans geven.

[mw]

Ik zou eerst nog weer een gesprek aangaan, om te zeggen waarom je je wilt onttrekken.
En zoals al gezegd is: zoek een kerk waar je je thuisvoelt.

Als je binnenkomt, proef je vaak meteen al een beetje de sfeer. En als je na de dienst wel of niet wordt aangesproken, weet je al vrij snel of je er terug moet komen of niet...

sorry lalage, maar bij deze uitspraak gaat mn haar recht over eind staan. Net of hoe de mensen in de gemeente zijn beslist of je daar naar toe gaat ja of te nee. Het speelt een rol mee, maar na 1 bezoek heb je daar nog geen duidelijk beeld van. In sommige streken zijn de mensen nu eenmaal stug en kijken ze "eerst liever de kat uit de boom". Maar als je dan naar het hele gemeentelijk leven kijkt, zie je veel meer.

[Lalage]

Het maakt mij wel uit hoe de mensen zijn ja... dat is toch het belangrijkste aan een kerk, dat je contact hebt met andere christenen. Al heb je wel gelijk dat je bij een grote gemeente misschien niet spontaan wordt aangesproken. In dat geval kan je kijken of er een welkom-team is. Het is toch belangrijk hoe je wordt ontvangen als gast. Dat zegt wel iets over de gemeente. En dan is het ook veel makkelijker om je te verdiepen in het gemeentelijke leven. Als niemand je daar iets over vertelt, hoe moet je dan weten of je bij die kerk past?

[dancer]

Bedankt voor jullie reactie.
Je raakt steeds meer in een 2 strijd.
Als ik een brief schrijf of mijn gemeente een 2de kans geef.
Ik dacht misschien klinkt het raar uitschrijven en kijken waar je dan
wel tot je recht komt en dan met een frisse nieuwe start beginnen.
Hoelang het ook gaat duren.

[essieee]

Eeeej Jos!!


Misschien is het niet slim om je oude schoenen weg te gooien voordat je andere hebt!
Ga dan ook actief op zoek naar een andere gemeente, ga kerkshoppen, maar ga niet in je stoel wachten ttot er een gemeente zich aanmeld....

Als je het moeilijk vind, ga ik gerust met je mee hoor!!
Sterkte!!

[dancer]

Hey dushi Essieee

Essieee schreef:
Ga dan ook actief op zoek naar een andere gemeente, ga kerkshoppen, maar ga niet in je stoel wachten ttot er een gemeente zich aanmeld....

Heb je helemaal gelijk in. Ik weet het van uitstel komt afstel.
Actiever worden is vrij moeilijk vooral als de drempel steeds hoger wordt...

Maar ja... bedankt Essieee
Stel het zeer op prijs

[hans_is_eigenwijs]

Ben ik als enigste met dit gevoel of zijn er meerdere
Dit is mijn allereerste onderwerp voor mij dus weet niet goed of ik het
wel goed doe

Ik heb zelf ook nogal een bewogen verleden en ondervond, net als jij, dat ik geen aanknopingspunt had om mijn hart te kunnen luchten. Iedereen liep zonder wat te zeggen bij me weg, dat was heel erg frustrerend. Maar met de tijd die verstreek heb ik geleerd dat tal van Christenen met problemen van allerlei aard zitten. Het is immers niet vreemd dat zij Christen werden, omdat ze in de benauwdheid zijn gebracht dat ze de Here Jezus Christus aannamen. Vaak is het ook zo, dat jouw pijn associeert met die van de ander, en vanuit een Christelijk perspectief kijkt men vooruit en probeert het verleden te vergeten. Door jouw 'inmenging' wordt die pijn weer opgerakelt en maakt men dat zij zich verwijderen of negeren. Neem een goeie raad van me aan, Jos! Ga schrijven, schrijf al je sorus als een 'Ode aan de Heer' en vraag of Hij je daarmee wilt helpen, want als je er mee blijft lopen, en het niet relativeert, dan word je gelijk hun, niet in staat de ander op te richten omdat ze zelf slachtoffer zijn. Het blijft een emmer aan je boot als je er niks aandoet. Wat ook heel goed helpt is elke morgen een stukje uit de Bijbel te lezen, al is het een pericoopje, of misschien wat langer.. dat maakt niet uit, maar maak dat je het met regelmaar doet. En juist 's ochtends want dan is je gemoed fris en neem je veel meer op als bijvoorbeeld 's avonds.

Bedenk maar zo, door schade en schande word je wijs, en je zult er nadien trots op zijn, trouwens de Heer zal ook trots zijn, want Hij zal jou voor Zijn doel gaan gebruiken omdat je ervaringsdeskundige bent, en hetzelfde als wat ik jou hier vertel, weer delen met een ander.

Sterkte jôh!

[tukker]

Want in het leven moet
je het alleen doen heb ik het gevoel. Ben al die tijd op zoek waar ik wel
thuis hoor en welkom ben.

Hallo jos,

Op het internet vond ik eens onderstaand gedicht. Misschien helpt het je Het heet, op zijn engels "footsteps in the sand"

Ik droomde eens en zie ik liep aan ’t strand bij lage tij.
Ik was daar niet alleen, want ook de Heere liep aan mijn zij.
Wij liepen saam het leven door en lieten in het zand,
een spoor van stappen, twee aan twee; de Heer liep aan mijn hand.
Ik stopte en keek achter mij en zag mijn levensloop,
in tijden van geluk en vreugd van diepe smart en hoop.
Maar als ik goed het spoor bekeek, zag ik langs heel de baan,
daar waar het juist het moeilijkst was, maar een paar stappen staan…
Ik zei toen: “Heer, waarom dan toch?” Juist toen ik U nodig had,
juist toen ik zelf geen uitkomst zag op het zwaarste deel van het pad…
De Heer keek toen vol liefd’ mij aan en antwoordde op mijn vragen:
“Mijn lieve kind, toen ’t moeilijk was, toen heb ik jou gedragen…”

Wat ik hiermee wil zeggen: Ook al laat een kerk je misschien alleen, God laat je nooit alleen en bij Hem ben je altijd welkom.

Veel sterkte.

tukker

[dancer]

Mooi en goed gedicht Tukker
Heb afgelopen zondag sinds lange tijd voor het eerst
weer een hele kerkdienst geluisterd. Het deed me wel
wat. Moet er wel bij zeggen via de radio. Net of de dominee
wist dat ik aan het luisteren was. Na de kerkdienst voelde ik
me klein en leeg. Ben toen de rest van de dag bij verschillende
mensen op visite geweest. Heb er verders met niemand erover
gehad dat ik geluisterd had. Maar na een paar dagen heeft het
wel goed gedaan. Tegenwoordig praat ik ietsjes meer over het
geloof maar ben daar niet zo,n prater in. Wou gewoon
effe zeggen heerlijk ik heb geluisterd en het heeft me goed gedaan

[rosekapje]

Fijn Jos, dus dat wordt zondag weer luisteren?
Ik hoop dat je binnenkort weer een fijne en goede gemeente mag vinden.

[Andréa B.]

Hej tukker, das ook een lied! Een mooie ook vind ik! Zo'n mooie tekst....

En verder Jos heel veel sterkte! Een tijdje terug had ik ook een rot tijd, ben op een rotte manier (met meer andere) de kerk uitgewerkt, mijn nieuwe baas is tevens oudeling/diaken (weet niet meer... ) bij ons in de kerk. Hij luisterde ook goed naar mn problemen en ik spreek hem er gelukkig nog vaak over. Rot dat de gemeente zo lullig doet! En nogmaals veel suc6!