Ik zie geen vaste grond voor de ene benaderingswijze boven de andere. De Bijbel vertelt ons niet hoe we het Woord precies hebben te ontleden. Ik zal mijn hand dus niet in het vuur durven te steken voor een bepaalde wijze. Er zijn zeker wel grenzen te trekken die erin terug te vinden zijn, maar niet alles. Ik geloof dat een tekst niet van alles kan betekenen, en daarnaast hou ik de mogelijkheid open dat de juiste uitleg tegen mijn gevoel in zal gaan. Als een bepaalde uitleg de basisbeginselen van het geloof ondersteunen, of tot eer van God zijn, dan mogen we op een gegeven moment ook van het beste uitgaan, zoals de allerhoogste liefde (1 Kor 13) behoort te doen. We zijn geen ledematen om alleen maar te keuren en te kijken of de ander dezelfde vormen hanteert als wijzelf. Alleen door die liefde te praktiseren kunnen we als broeders en zusters tot elkaar komen. Als we ons gevoel of verstand voorop laten gaan, komen we meestal in een botsing (tenzij we geoefend zijn in die liefde), want gevoel is sterk historisch/cultureel bepaald (wat vreemd is, zal waarschijnlijk fout zijn voor het gevoel), en het verstand is ook sterk bepaald door de historie van wat je geleerd hebt (hoe teksten uitgelegd zijn etc.). Daarom botsten de Joodse christenen in mijn ogen met de Griekse christenen.Lukas schreef:Ah, zie jij het op die manier. Die benadering had ik niet eerder gehoord. Jij ziet er dus meer een symbolische, voorbeeldfunctie in.
Uiteraard is er niets tegen jouw mening, want het is goed om andere culturen te respecteren. Nog niet zo lang geleden kwam ik in een Armeense gemeente (niet orthodox, maar meer richting charismatisch). En het is ontzettend leuk om zo'n hele andere cultuur mee te maken en toch ook zoveel te herkennen.
Maar wat betreft jouw uitleg van die zaken in handelingen vind ik het toch lastig om daarmee uit de voeten te kunnen. Want ik denk dat het zo letterlijk mogelijk aanhouden van een tekst in eerste instantie de meest naukeurige uitleg oplevert. Uiteraard zijn er ook symbolische gedeeltes in de bijbel, maar ik denk dat eerst een letterlijke uitleg geprobeerd moet worden en pas als dat larie oplevert, dan naar symbolisch/overdrachtelijk uitwijken. Want bestaat anders niet het gevaar dat een tekst van alles kan betekenen (of in ieder geval veel mogelijkheden, zonder duidelijk richtlijn wat te kiezen).
Het waren inderdaad inzettingen van de Heere, maar de Joden hebben zich dit eigen gemaakt en hun cultuur eromheen gevormd. Als je de wetten leest, zoals de spijswetten, dan zou ik dergelijke gewoonten of voorschriften onder de noemer cultuur plaatsen. Het woord cultuur is breed, maar religie en uitingen daarvan vallen er al heel snel onder denk ik.Lukas schreef:Dat de Joden allerlei voorschriften navolgden was m.i. niet alleen cultuur. Het is ook hun godsdienst, hun voorschrift om die na te volgen. Als het alleen maar cultuur was, dan zou het te classificeren zijn als 'overlevering', niet echt inzetting van de Heer. En ik betwijfel of ze (de apostelen) daarvoor zouden gaan.
Geven deze gedachten zo een antwoord op je vraag?
Is juist goed en interessantLukas schreef:Ja, maar ik zie het anders. Hetgeen uiteraard niet erg is op een forum.
Ook in mijn kerk wordt op de zondagochtend de 10 geboden voorgelezen. Maar ik heb nog nooit gehoord dat men evt gered kan worden als men zich eraan houdt. Zelfs in wat rechtsere kerken heb ik dit nog nooit gehoord. Ik herken het dus niet echt, maar als het zo is dan is het wel verkeerd. De 10 geboden zijn in mijn ogen juist heel veelzijdig. Enerzijds begint het met een belofte; er wordt gelezen dat God niet zomaar een God is, maar uw God, die u uit het diensthuis (van de zonde) geleid heeft. Ik vind dat heel evangelisch en mooi. God komt meteen al naar ons toe (voordat de Gij zult niet-wetten komen). Daarnaast heeft het in de kerken die ik ken ook de functie om ons onder de tucht te stellen, of om te laten zien dat we schuldig staan (oid). Het richt er dan juist op dat je het zelf niet kunt. Dat je een Borg nodig hebt. Dat je van Hem afhankelijk bent en moet zijn. We moeten ons richten op Hem, Hem liefhebben met alles in ons en onze naaste als onszelf, zoals Christus ons de Wet samenvat. Dat vind ik: ons richten op de dingen die boven zijn. (bovenstaand stuk zal genoeg bevatten om me mee af te schieten )Lukas schreef:Ik denk niet dat er kerken zijn die verkondigen dat de hele wet (alle zeshonderdzoveel inzetttingen) moeten houden. Maar wel kwam ik vaak tegen dat het lezen van de 10 geboden een vast onderdeel van de dienst was, en dat het soms moeilijk was vast te stellen of men genade verkondigd of allerlei regels die ternauwernood iemand van verdoemenis zouden kunnen redden. Dat is min of meer bedekt de boodschap, een soort dubbele boodschap van wet en genade. Waarbij mensen denk ik van nature meer bij het houden van regels uitkomen dan vrij zijn in de genade van God.
Misschien bedoelde je meer dat in sommige kerken wordt geleerd/gesuggereerd dat je dmv de Wet een bepaalde hoeveelheid zondebesef en beleving moet ondergaan om pas tot Christus te gaan. Dit wordt door sommige mensen zo ervaren althans (en moet daarom ook serieus genomen worden), en dat is droevig, maar dat doet op zich geen afbreuk aan de Wet. We moeten er alleen goed mee omgaan.
Ik denk dat elke leer zijn eigen krachten en zwakten heeft. Het is goed om de zwakten van andere leren aan te wijzen, maar ook om de zwakten van de eigen leer onder ogen te zien. Ik vind beide leren leerzaam en ik kan me niet voorstellen dat 1 bepaalde leer precies de juiste zal zijn, maar misschien is het wel zo. Ik probeer het open te houden, hoewel mijn verstand en gevoel wel een oordeel hebben.Lukas schreef:Mijn stelling is dat verbondsleer (of wat daarvan wordt afgeleid, of daar op lijkt) meer gevoelig is voor dit soort problematiek. Juist omdat het allemaal vloeiend in elkaar overloopt is het onderscheid moeilijker te duiden.
Dispensationalisme trekt meer duidelijke scheidslijnen en laat zien hoe de verschillende perioden van Gods handelen zich tot elkaar verhouden.
Ik denk dat veel mensen die de verbondsleer aanhangen hetzelfde denken over hun leer. Misschien moeten we maar niet proberen andermans leer onderuit te halen, maar zelf eerlijk zeggen wat de knelpunten zijn in de eigen leer. Aangezien elke leer door mensen bedacht niet foutloos kan zijn, moeten er op zijn minst knelpunten aan te wijzen zijn. Maar het probleem hiervan is dat als je zelfkritiek toont, dat mensen (die zowieso al tegen die leer zijn) de neiging hebben om het als aanleiding te zien om los te gaan. Al met al krijg je misschien altijd wel rode hoofden en koude harten als we menselijke leringen gaan aanvallen of verdedigen. Gewoon maar samen het Woord lezen en getuigen, en geen menselijke uitspraak/interpretatie zomaar veralgemeniseren tot waarheid. De enige Waarheid die we nodig hebben staat al op Schrift en die hoeft dus niet meer geherdefinieerd te worden door mensen.Lukas schreef:Ik ben best wel benieuwd wat de redenen zijn dat bedelingenleer zo negatief beschouwd wordt. Juist omdat ik denk dat het de genade en vrijheid die door Christus ons deel is, zo in het licht gesteld kan worden. Wat is het nadeel?