leven in groot gezin

[bandiet]

In een groot gezin, toch alleen voelen.

Ik woon in een groot gezin, 9 kinderen. Ik ben een van de oudsten, op een twintiger leeftijd. De eerste met een relatie. Ik voel me helemaal alleen en anders dan de andere leden van het gezin. Dit niet alleen in het contact, want die is er genoeg, maar in de onderlinge verhouding. Mijn kijk op het leven en daarbuiten is ook anders. Ik geniet, maar tegelijk sta ik ook stil bij de dagen die ik krijg om te leven. Veel ruzie heb ik niet. Dit omdat ik het negeer, en mij terugtrek. Vaak is een ruzie om niets.
Eigen privé ken ik niet. Ik deel me kamer met drie anderen. Dus als ik mij verdrietig zoals nu voel, kan ik nergens heen, hopend dat ik niet in tranen uitbarst van dat ellendige gevoel dat ik me zo vreselijk alleen voel.

Veel dingen heb ik al geprobeerd om het beter te krijgen. Meer intresse in zaken van mijn jongere zusjes en broertjes, werkt niet, ben dan een bemoeial…. Omdat ik het eerder niet deed, hoef ik et nu nog niet te doen.
Me moeder helpen vindt ze een plicht…
Bos bloemen kopen voor haar is om te slijmen…..

Nu ga ik de laatste tijd veel om met kameraden van mijn broertje. Dit wordt mij verboden omdat ze vinden dat iedereen eigen vrienden moet hebben, terwijl die kameraden zelf aan mij vragen of ik ook meekom…, tja en wat moe tik dan doen? Ik ben eigenlijk beetje ten einde raad.

Ik kan veel bij mijn vriend terecht, en kon veel bij mijn vriendin terecht, maar door dat er thuis zeer negatief wordt gesproken over mijn vriendin en haar thuissituatie voel ik mij bij haar niet op me gemak. Ik heb het haar verteld hoe ze bij ons thuis over haar denken, omdat ik eerlijk wilde blijven, maar dat ontaarde in een verwijdering…. Helaas.

Kamers is ook geen oplossing. Mijn werk is naast de deur, en mijn ouders voelen zich erg verloochend als ik weg zou gaan, omdat ik een onderdeel van het gezin ben.

De enige band die ik heb is mijn vader. Maar daar kan ik weinig aan kwijt hoe ik denk over mijn broertjes en zusjes, omdat zij het bedrijf gaan overnemen en hij geen kwaad woord over hen wil horen. Maar mijn broertjes en zusjes mogen het wel over mij. Daarom werden er dingen bedacht over mijn vriendin etcetc… zo gaat het nu altijd en helemaal. Tot mijn grote verdriet omdat ik vind dat een huisgezin dat de bijbel op tafel heeft liggen zo moet leven..

Hg Bandiet

[Pauline]

Hoi Bandiet,
Tja das een rot situatie, ik herken er wel dingen in.
En ik heb dus besloten in mijn situatie om het huis uit te gaan, niet nadenkend bij wat zij er van vinden, want dan woon ik eeuwig thuis terwijl dat niet goedv oor me is.
Ik kan heel goed begrijpen dat loyaliteitsconflict in je koppie. aardig willen wezen tegen mensen, waarschijnlijk bang dat mensen jou niet meer aardig vinden. en maar heel weinig ruimte krijgen, je terug trekken.
Wat ik jou adviseer, is toch om een kamer te gaan zoeken. Voor jezelf te kiezen, als er meer afstand tussen zit kan het soms helpen juist om de band beter te maken. Je zou ze zelfs kunnen uitleggen waarom. Gewoon eerlijk zijn er over. maar als je dat niet ziet zitten kan ik ook heel goed begirjpen aangezien ik daar zelf ook erg moeilijk mee heb. ik vertel der eden gewoon liever niet...
maar iiets voor jezelf houden is ook geen schande hoor.
veel sterkte, en probeer echt een eigen leven op te gaan bouwen.
liefs Plien

[Lalage]

Kamers is ook geen oplossing. Mijn werk is naast de deur, en mijn ouders voelen zich erg verloochend als ik weg zou gaan, omdat ik een onderdeel van het gezin ben.

Dag bandiet,

Met grote gezinnen heb ik geen ervaring. Maar wat ik wel weet is dat kleine kinderen groot worden en als jij al twintiger bent, is het hoog tijd om op kamers te gaan. Het is lastig om je los te maken van je ouders, als zij je vasthouden. Maar dat zullen ze toch moeten leren. Misschien kan je bijvoorbeeld 's het boekje 'Je ouders op je schouders' lezen, dat gaat over hoe je om kunt gaan met ouders die er moeite mee hebben om je los te laten. Je blijft natuurlijk onderdeel van je gezin als je ergens anders woont! Waarschijnlijk wordt de band met je ouders dan zelfs beter en je broertjes en zusjes zullen blij zijn als je op bezoek bent.

Het zal een moeilijke stap zijn, maar praat erover met God en zorg goed voor jezelf. Hier ga je aan kapot.

sterkte ermee!

Lalagè

[abc]

Hoi Bandiet,

Ik kom uit een gezin met zes kinderen en sommige stukken uit je verhaal herken ik. Ik slaap samen met m'n zus op kamer, en je moet dan inderdaad privacy inleveren. Ik kan best met haar opschieten, maar was blij dat ze deze zomer een week weg was en ik het rijk alleen had (in mijn slaapkamer dan).

Mijn ouders vinden het onzin (zo zeggen ze het ook) als ik het idee opper om me in te schrijven bij de woningbouwvereniging. Ze vinden dat ik voor m'n veertigste het huis niet uit hoef (tenzij ik ga trouwen).

Je noemt het helpen van je moeder, dat zij het ziet als een plicht.
Ik denk dat dat ook wel komt doordat je in een groot gezin opgroeit.
Als ik kijk bij ons thuis (en dat zijn maar zes kinderen), mijn moeder heeft hulp gewoon nodig van haar kinderen, anders zou ze nooit eens een moment kunnen zitten om bijv. de krant te lezen.

Ik kan je denk ik niet helpen, omdat ik zelf ook niet goed weet hoe hier mee om te gaan. Ik denk dat als het echt een grote last voor je wordt, jer er toch verstandig aan doet om op jezelf te gaan wonen.

Sterkte ermee!

Gr

[Lalage]

even over dat stukje 'tenzij ik ga trouwen': Mijns inziens is het gezonder om eerst een tijdje op jezelf te wonen dan meteen uit huis te trouwen. Dan leer je eerst zelf een huishoudentje runnen en dan voorkom je ook dat je later de taken oneerlijk verdeelt. Maar dat terzijde.

[mw]

ik kom zelf ook uit een groot gezin, alleen ik ben een van de jongsten.
Ik herken sommige delen van je verhaal, je alleen voelen en dergelijke.
Ik had het vroeger vaak dat ik me alleen voelde, maar de laatste jaren trek ik met enkele meer op.
Ook ik raad het je aan om toch uit huis te gaan. Soms gaathet nu eenmaal thuis niet meer, en dan is het het beste om uit huis te gaan. Ook al ga je uit huis, de verstandhouding met je ouders kan zo blijven. Vaak is het zelfs zo dat de verhoudingen na het het uit huis gaan zelfs beter worden.

[Evelien]

Vaak is het zelfs zo dat de verhoudingen na het het uit huis gaan zelfs beter worden.

zekers

[André]

Hoi Bandiet,

Jammer dat het zo is geworden zoals het nu is, wsl is dat ook in jaren zo geworden.
Wat niet wegneemt dat het een vervelende situatie is die je beschrijft.
De overeenkomsten die ik heb in jouw verhaal zijn een familie bedrijf en de oudste van 4 kinderen.
En ik kan me er ook wel iets bij voorstellen dat als je nu heel anders gaat doen tegen je broers en zussen dat ze daar geen raad mee weten, omdat ze je zo niet kennen wsl.
Het is denk ik een zware opdracht, maar probeer een gesprek te forceren met wat je dwars zit, want het lijkt mij uit je verhaal dat je een gevoelsmens bent.
En dan is het uit mijn eigen ervaring toch beter om een keer de dialoog aan te gaan.
Ehm, misschien heb ik dingen gezegt die niet tactvol overkomen, maar zo bedoel ik het niet.

Ik hoop dat je weet dat je alles met God mag bespreken in gebed.
Sterkte wens ik je!

[Jos123]

Hoi Bandiet,

het is idd een lastige situatie. Zelf ben ik afkomstig uit een gezin met 3 kinderen met veel leeftijdsverschil (oudste 35, jongste 17 en ik 23) dus heb er zelf niet direct ervaring mee. Mijn vriendin daarentegen komt uit een gezin met 8 kinderen en kent het probleem wel. Met 2 of 3 op 1 kamer slapen, weinig privacy enz. Vaak zie je dat er dan weinig inleving in elkaar is, het lijkt of iedereen een eigen weg binnen het grote gezin probeert te vinden zonder dat er echt een band met de anderen is.

Uit jouw verhaal lijkt me toch dat je je best gedaan hebt en dat het tijd wordt voor de stap om op jezelf kan gaan wonen. Idd zie je vaak dat de band daarna beter wordt. Als je iemand minder ziet en dus als het goed is ook mist, waardeer je die persoon vaak toch meer, dan dat hij/zij altijd dicht in de buurt is.

Iig heel veel sterkte!

[trijntjejohanna]

ik kom ook uit een groot gezin... 7 kinderen... ik heb het thuis altijd enorm naar mn zin gehad.. ja er waren ook wel nadelen.. zoals bijv de privacy.. gelukkig kreeg ik vanaf mn 17e of 18e een eigen kamer... dat scheelde wel.. we hadden thuis 6 slaapkamers.. en de enige die bij mekaar op de kamer sliepen waren toen mn 2 jongste broertjes..

het helpen.. tja dat vind ik eerlijk gezegd een normaal iets.. "plicht" klinkt miscshien wat zwaar.. maar je woont daar met zn allen in dat huis, dus zorg je er ook met zn allen voor dat het schoonblijft....

als ik jou was zou ik toch het huis uitgaan.. op deze manier word je ook niet erg gelukkig... en soms is het inderdaad zo dat als je het huis uitgaat de onderlinge verhoudingen veel bter worden!! sowieso zal jij je dan ws veel beter voelen, wat natuurlijkook invloed heeft op de onderlinge relaties!

ik ben vorig jaar september getrouwd en toen dus uit huis gegaan.. aan de ene kant vind ik het heeerlijk.. aan de andere kant toch met pijn in het hart... je mist nu wel meer van thuis.. ik mis de gezellige drukte.. het gezin zijn.. nou komt daar straks ws wel verandering is als de baby er is.. maar tot nu toe ga ik toch bijna wel wekelijks njog een keer naar huis.. gewoon voor de gezelligheid..

[Marike..]

Heej Bandiet..'

Ik herken sommige dingen wel. Wij hebben een gezin met 6 knderen,maar wel allemaal een eigen kamer. Dat is heerlijk!! Vroeger deelde ik mijn kamer met mn broertje,en die kwam dan als ik iets had om onze slaapklamer om me te sarren..
Als ik tuis nog met andere op 1 kamer moest slapen, maar ik was wel oud genoeg zou ik wel op kamers gaan. Ik denk dat et voor jou ook beter is. (mn oma,nogal preuts.. zou het raar vinden als een twintiger nog met broertjes/zusjes op een kamer sliep..)
Mn moeder zegt net tegen mij dat op kamers gaan wel beter is in jou geval..
Je zal hier wel niets mee kunnen,maar sterkte ermee!!

[Evelien]

ik kom ook uit een groot gezin... 7 kinderen... ik heb het thuis altijd enorm naar mn zin gehad.. ja er waren ook wel nadelen.. zoals bijv de privacy.. gelukkig kreeg ik vanaf mn 17e of 18e een eigen kamer... dat scheelde wel.. we hadden thuis 6 slaapkamers.. en de enige die bij mekaar op de kamer sliepen waren toen mn 2 jongste broertjes..

het helpen.. tja dat vind ik eerlijk gezegd een normaal iets.. "plicht" klinkt miscshien wat zwaar.. maar je woont daar met zn allen in dat huis, dus zorg je er ook met zn allen voor dat het schoonblijft....

als ik jou was zou ik toch het huis uitgaan.. op deze manier word je ook niet erg gelukkig... en soms is het inderdaad zo dat als je het huis uitgaat de onderlinge verhoudingen veel bter worden!! sowieso zal jij je dan ws veel beter voelen, wat natuurlijkook invloed heeft op de onderlinge relaties!

ik ben vorig jaar september getrouwd en toen dus uit huis gegaan.. aan de ene kant vind ik het heeerlijk.. aan de andere kant toch met pijn in het hart... je mist nu wel meer van thuis.. ik mis de gezellige drukte.. het gezin zijn.. nou komt daar straks ws wel verandering is als de baby er is.. maar tot nu toe ga ik toch bijna wel wekelijks njog een keer naar huis.. gewoon voor de gezelligheid..

precies. zo heb ik het ook ervaren toen ik nog thuis woonde. (kom ook uit een gezin van 7 kinderen) beetje vergelijkbare situatie zoals die bij jou tj.

[Elsie]

heel herkenbaar allemaal. ik ben de oudste van 6 kinderen. het is altijd druk druk druk. ma kan het soms allemaal niet aan, en pa werkt. ik voel me ook weinig thuis hier. vooral omdat m'n broer onder me (17) veel aandacht vraagt in z'n puberjaren. hij moet echt altijd anders dan dat mag/toegestaan wordt. maar goed, daar hebben we het niet over. maar toch heb ik er vaak problemen mee. hij vraagt veel aandacht, waardoor m'n ouders vaak 'ruzie' hebben, omdat ze het niet met elkaar eens zijn. ten nadele van ons. ma verwacht van me dat ik haar veel help. wat ik ook heus wel doe. verder heb ik op zich een beste relatie met de andere broers/zussies, maar toch voel ik me eenzaam. ik ben een behoorlijke tijd depri geweest, waar ze thuis weinig van snapten. dat versterkte heel erg het eenzame gevoel.

wat je eraan kan doen weet ik niet. op kamers gaan is misschien een idee, maar ik heb toch het idee dat ik me dan soms nog eenzamer zou voelen. ik weet niet hoe het bij jou is. ik zou je/jullie best wel tips willen geven, maar ik zou niet weten welke. als ik er wat aan kon doen deed ik het. ik weet hoe rot je je thuis kan voelen.

sterkte ermee. twijfel niet om dingen te delen of om hulp te vragen.

[Lalage]

nou lekker in een studentenhuis gaan wonen dus, als je leuke huisgenoten hebt, voel je je niet zo eenzaam

[Aragorn]

Kamers is ook geen oplossing. Mijn werk is naast de deur, en mijn ouders voelen zich erg verloochend als ik weg zou gaan, omdat ik een onderdeel van het gezin ben.

Als ik het zo lees is dat de enige oplossing voor alle problemen die je noemt. Je hebt dan privacy, men leert het af om je hulp vanzelfsprekend te vinden, je kunt je eigen vrienden kiezen, je vriendin hoeft niet meer bij jullie over de vloer te komen (ook leuk voor je familie , en vooral voor jullie natuurlijk) en je wordt er zelfstandig(er) van.

Het enige nadeel zou dan het gevoel van je ouders zijn, maar ach, blijkbaar zijn ze nu ook niet al te blij met je dus in feite verandert er dan weinig. Bovendien blijf je nog steeds onderdeel van het gezin als je het huis uit gaat hoor.