StillAwake schreef:Moeilijke keuzes...
Heel moeilijk, en ik kan dan met mijn verstand ook bijna geen keuze maken.
Het kan je soms pas duidelijk worden als je er er voor staat en tot een beslissing moet komen.
Ooit heb ik voor een soortgelijk moeilijk ethisch dilemma gestaan, waarbij de innerlijke overtuiging door gebed, steeds sterker werd. En daardoor mocht ik geloven dat de Heere mij liet weten wat ik moest doen.
Van die keuze heb ik nooit spijt gehad, wel veel vrede, alhoewel dat tot op vandaag gevolgen heeft!
Vooralsnog heb ik het standpunt dat orgaandonatie voor mij persoonlijk niet kan.
Zowel het geven niet, als het ontvangen niet. In psalm 139 staat dat mijn nieren het bezit van de Heere zijn:
13 Want Gij bezit mijn nieren; Gij hebt mij in mijner moeders buik bedekt.
14 Ik loof U, omdat ik op een heel vreselijke wijze wonderbaarlijk gemaakt ben; wonderlijk zijn Uw werken, ook weet het mijn ziel zeer wel.
15 Mijn gebeente was voor U niet verholen, als ik in het verborgene gemaakt ben, en als een borduursel gewrocht ben, in de nederste delen der aarde.
16 Uw ogen hebben mijn ongevormden klomp gezien; en al deze dingen waren in Uw boek geschreven, de dagen als zij geformeerd zouden worden, toen nog geen van die was.Ik zie het dus zo, dat niet alleen mijn ziel, maar ook mijn lichaam, en al de dagen van mijn leven, in Zijn boek zijn geschreven, dat maakt mijn kijk op orgaandonatie toch anders.
Niet zozeer in het licht van naastenliefde, maar meer dat ik naar lichaam en ziel van mijn getrouwe Zaligmaker ben, die voor mij zorgt in tijden van ziekte en lijden.
Het laten verwijderen, of implanteren van organen in je lichaam vind ik een te grote menselijk ingreep in het leven wat door God is gegeven.
Waarmee ik niet wil zeggen dat je niet goed voor je lichaam moet zorgen.
Ook vind ik dat je de middelen mag gebruiken die ter genezing gegeven zijn.
Maar dat alles is een zeer persoonlijke mening.
