leven in groot gezin

[Javaca]

Ik kom niet uit een groot gezin (3 kinderen), maar ik herken het wel een beetje.

M'n jongere broertjes hebben beiden problemen, De jongste heeft zwaar astma en is allergisch voor van alles en nogwat. De ander is autistisch.
Beiden vragen dus veel aandacht. Hierdoor ben ik al heel vroeg m'n eigen gang gegaan, al dan niet binnen de kaders van wat thuis kan. Wel is het erg irritant bij alles wat je doet rekening te moeten houden met de beperkingen van de andere twee.

M'n moeder heeft de utopie van een gezellig, vrolijk gezinnetje, waarin iedereen harmoniëus samenleeft. Ze probeert angstvallig iedereen bij elkaar te houden. De regels van Mother - Pink Floyd kloppen erg goed:

Code: Selecteer alles

Hush now baby, baby, don't you cry
Momma's gonna make all of your nightmares come true
Momma's gonna put all of her fears into you
Momma's gonna keep you right here under her wing
She won't let you fly, but she might let you sing

Voor mij werkte alles thuis erg verstikkend. Ik werd er depri van. Het afgelopen jaar is er veel veranderd. Ik ging van de middelbare school naar een lerarenopleiding in Utrecht. Veel veranderingen in schooltijden, en ik werd een stuk zelfstandiger. M'n ouders konden hier slecht mee omgaan. Gevolg: veel ruzie en onbegrip. Verder raakte ik op deze opleiding bevriend met iemand die met een zware depressie te kampen had. Ik hielp haar, m'n ouders wisten maar de helft van wat er om ging. Thuis was ik door de ruzies het liefst zo veel mogelijk weg of alleen. Uit het gezinsleven trok ik me meer en meer terug. De verplichte gezelligheid bij de feestdagen en verjaardagen, het greep me naar de keel. Ik vluchtte thuis zo veel mogelijk weg. Gevolg: veel onbegrip.
Doordat het helpen van die vriendin erg zwaar was en ik van thuis weinig tot geen support en vooral gezeur kreeg ging het met school en zelfs met mij steeds slechter. Gelukkig kwam ik in Januari dit jaar, iemand tegen op wie ik wel kon steunen en andersom. Dit is Esra. Samen hielpen we die vriendin en elkaar. Hierdoor kwamen we steeds dichter bij elkaar en sinds het einde van April zijn we een stel.

Het jaar verstreek en met die vriendin ging het steeds beter, dat probleem viel gelukkig van me af. Toch ging het met mij nog niet echt lekker. De opleiding die ik deed bleek niets voor mij te zijn. Als ik eerlijk ben had ik er niet zelf voor gekozen, maar heb ik gedaan wat m'n ouders wilden.
In april/mei begon ik echt af te haken, spijbelen bij lessen en vanaf het begin van Juni ging ik helemaal niet meer. Ben in die tijd meer gaan werken en zat veel bij Esra. Dit zorgde weer voor veel spanning, ook al zijn m'n ouders wel (tot op zekere hoogte) gelukkig met onze relatie. Ze kunnen het vrij goed met Esra vinden. Toch zijn ze het met bepaalde keuzes die we maken niet eens (zie het topic Ouders @@@@@) Dit zorgde en zorgt voor veel wrijving. Waar ik goed depri van werd.

Sinds een paar weken ben ik gelukkig het huis uit. Ik ben een opleiding in België gaan doen. In de weekends ben ik 'thuis' maar nog steeds veel weg. Ik werk op zaterdag. De tijd die ik verder heb breng ik het liefst samen met Esra door. Sinds ik op kamers ben gaat het wel stukken beter met me. Rustiger, minder prikkelbaar, vrolijker. Dit had ik een jaar eerder moeten doen!!!

[Mariamagdalena]

Ik kom niet uit een groot gezin, 2 broers en 1 broertje, dus enigst meisje.
Dat vond ik altijd akelig. Want er werd altijd op mij gelet en overal werd wat achter gezocht.
Als ik 13 of 14 was, en ik liep met een jongen, ging er gelijk een broer die dat dan zag naar mijn moeder om me te verkliken.
Ook werd ik uitgemaakt voor: verwend nest.
Omdat mijn oma mij altijd voortrok, want ik was voor haar ook het enigste meisje, (ik had van die kant van de familie alleen neefjes ) en dan maakte ze altijd poppenkleertjes voor mij en jurken voor mij en de jongens kregen niks.
Ik moest mij altijd afzijdig houden in gezelschap, zodat ik altijd automatisch werd overgeslagen met bv limonade of zo. En later was dat nog zo, komt natuurlijk door mijn houding, dat als ze in gezelschap vragen wat iedereen wil drinken dat ik overgeslagen wordt.
Andere tijden he?
Maar ik had altijd een eigen kamertje, en heel veel poppen.

[MissF]

Ik heb altijd geroepen dat ik een groot gezin super zou vinden, maar ik kom er toch steeds meer achter dat ik dit ook wel erg fijn vind, en dat ik het ook heerlijk vind om niet de oudste of jongste te zijn.

Ik heb een zus, die al vanaf dat ze een jaar was ontzettend snel zelfstandig was, een broertje en een zusje. Ik ben dus de tweede in de rij, en daardoor gaan mijn ouders heel makkelijk met alles om, vooral ook omdat mijn zus zo snel zelfstandig was en mijn ouders dit geaccepteerd hebben.
Soms is het een beetje jammer dat ze mij altijd hebben gezien als 'het gevoelige meisje dat thuis nog altijd erg nodig heeft'. Daardoor krijg je wel een stempel, en hebben ze het er nu, heel diep van binnen, soms erg moeilijk mee dat ik steeds verder uitfladder.
Toch heb ik een prima jeugd (gehad) en vind ik het heerlijk om thuis te zijn. Gelukkig kan ik me ook vaak genoeg gewoon lekker terug trekken, kan ik thuis komen wanneer ik wil, eten als ik thuis kom, op welk tijdstip dan ook en hoef ik nooit iets in het huishouden te doen. Dit omdat mijn moeder vindt dat ze de meeste vrije tijd heeft (zij werkt 'maar' 3 dagen, de rest 5 of 6).

Ja, ik ben erg tevreden hoor, al lijkt het me nog altijd erg leuk om een heel klein broertje of zusje te hebben en echt superoude broers

[Guus Geluk]

Ik kom uit een gezin met 9 kinderen, waarvan de oudste 24 en de jongste 8 jaar is. Het grote probleem is idd privacy. We hebben 8 slaapkamers, dus moeten de jongste 4 met z'n tweeen slapen. Ik slaap nu dus met mijn zusje, en dat is niet echt leuk. Ze is jonger, zodat ze bijvoorbeeld nog een poppenhoek wil op de plek waar ik bijv. een zithoekje ofzo zou willen maken. Ook als je kwaad of verdrietig bent kun je niet even alleen zijn.
Verder gaat het thuis gewoon goed, iedereen kan eigenlijk wel moet iedereen opschieten. Met de een natuurlijk beter dan met de ander, maar dat blijft zo.

Als ik ouder was, en ik vond het thuis niet meer fijn, dan zou ik denk toch wel op kamers gaan. Wie weet in wat voor leuke omgeving je dan komt! En al vinden je ouders het in het begin niet zo leuk, daar wennen ze wel aan. Goed, ik geloof wel dat ik er nu erg makkelijk over praat, maar toch is het denk ik wel zo. Op een bepaald moment heb je nou eenmaal de leeftijd dat je het huis uitgaat, dat is heel normaal. Ook als je werk naast de deur is. Dat moeten ze toch snappen! Al zou het thuis nog zo gezellig zijn, je hebt op het laatst toch behoefte om een eigen huishoudinkje te hebben lijkt me.

[Lisabeth]

De aandacht is een beetje verschoven van het probleem van Bandiet naar ieders verhaal over het al dan niet grote gezin waar hij uit komt. Leuk om te lezen trouwens!!
Maar het probleem van Bandiet staat nog.
Voor wat het waard is: mijn advies is om eens te proberen een gesprek aan te gaan met een van je ouders. Kies de ouder waar je het best mee overweg kunt, en zoek een goed moment uit. Leg uit waarom je ongelukkig bent thuis en probeer eventueel praktische oplossingen aan te dragen. Probeer het gesprek uit de verwijtensfeer te houden. Wie weet kun je op deze manier wat begrip voor jouw situatie kweken.
Als zo'n gesprek helemaal niet lukt, of niks oplost, zou ik er toch voor kiezen op mezelf te gaan wonen. Je hebt er de leeftijd voor, je hebt eigen inkomen, waarom zou je niet? Bovendien heb jij je best gedaan het thuis goed te krijgen, helaas is dat niet gelukt, en dan mag je voluit voor jezelf kiezen.
Oja, heb je niet een aardige volwassene in je omgeving die je vertrouwt? Een oom of tante, iemand van de kerkenraad of uit het jeugdwerk? Praten kan enorm opluchten!!

[yeti3]

Hoi Bandiet (en alle anderen)

Ik kom ook uit een groot gezin en moet zeggen dat ik, naarmate ik langer het huis uit ben, het steeds leuker ga vinden. Je hebt gewoon een groot netwerk om op terug te vallen. Het is ook ontzettend leuk om naar je ouders te gaan, want er zijn altijd wel meerdere mensen thuis, wat garant staat voor gezelligheid.

Maar de problemen die jij schetst herken ik zeker wel. Niet zozeer bij mezelf maar wel bij broers en zussen van mij. Het klinkt inmiddels als een cliche in dit topic maar het is echt zo dat het goed is om op jezelf te gaan wonen. Ook al doen je ouders er moeilijk over: zet het alsjeblieft door. Misschien kun je samen met een vriendin gaan wonen? Het is altijd goed om weg te gaan, dan ontwikkel je veel beter dan wanneer je lang thuis blijft wonen.

Ik begrijp alleen niet zo goed waarom je je vader niet meer bij je probleem betrekt. Als je zo'n goede band met hem hebt, zou je dit soort dingen toch ook met hem moeten kunnen bespreken.

Maar nogmaals: ga alsjeblieft het huis uit. Dat is voor alle partijen beter.

[Evelien]

Hier nog een TIP, net zoals yeti3 zegt ga samen met een vriendin op kamers of ga ergens op kamers waar mensen zijn.

[Aragorn]

Nou bandiet, de conclusie lijkt me duidelijk..

Praten kan overigens ook altijd nog als je eenmaal weg bent. Dat zet dingen ook wat meer in perspectief en dan weten je ouders ondertussen dat ze je wel serieus zullen moeten nemen.

[Lisabeth]

Samenwonen zou ik overigens nog zeker niet doen. Nog afgezien van het feit dat het bijbels niet klopt, kun je denk ik beter eerst eens de tijd nemen om tot jezelf te komen, en als het kan tot een betere verstandhouding met je ouders.

[Rock-G]

Samenwonen zou ik overigens nog zeker niet doen. Nog afgezien van het feit dat het bijbels niet klopt, kun je denk ik beter eerst eens de tijd nemen om tot jezelf te komen, en als het kan tot een betere verstandhouding met je ouders.

Zou ik wel doen. Of samenwonen bijbels niet klopt is volgens mij een beetje subjectief..tis maar net hoe je het opvat (zie overigens topic Samenwonen waarom wel/niet om hier niet off-topic te gaan) Het lijkt me een uitkomst,verschrikkelijk lijkt me dat, absoluut geen privé! ..Natuurlijk is een goede band met ouders een zegen (ken het zelf niet) en moet je zeker proberen het weer goed te maken, maar als je uit huis bent gaat dat meestal vanzelf, aangezien je dan niet de hele tijd op elkaars lip zit.

[Lalage]

Samenwonen zou ik overigens nog zeker niet doen. Nog afgezien van het feit dat het bijbels niet klopt, kun je denk ik beter eerst eens de tijd nemen om tot jezelf te komen, en als het kan tot een betere verstandhouding met je ouders.

Zou ik wel doen. Of samenwonen bijbels niet klopt is volgens mij een beetje subjectief..tis maar net hoe je het opvat (zie overigens topic Samenwonen waarom wel/niet om hier niet off-topic te gaan) Het lijkt me een uitkomst,verschrikkelijk lijkt me dat, absoluut geen privé! ..Natuurlijk is een goede band met ouders een zegen (ken het zelf niet) en moet je zeker proberen het weer goed te maken, maar als je uit huis bent gaat dat meestal vanzelf, aangezien je dan niet de hele tijd op elkaars lip zit.

Wordt hier niet bedoeld: twee vriendinnen die samen gaan wonen, in plaats van: samenwonen met je geliefde?

[Rock-G]

Samenwonen zou ik overigens nog zeker niet doen. Nog afgezien van het feit dat het bijbels niet klopt, kun je denk ik beter eerst eens de tijd nemen om tot jezelf te komen, en als het kan tot een betere verstandhouding met je ouders.

Zou ik wel doen. Of samenwonen bijbels niet klopt is volgens mij een beetje subjectief..tis maar net hoe je het opvat (zie overigens topic Samenwonen waarom wel/niet om hier niet off-topic te gaan) Het lijkt me een uitkomst,verschrikkelijk lijkt me dat, absoluut geen privé! ..Natuurlijk is een goede band met ouders een zegen (ken het zelf niet) en moet je zeker proberen het weer goed te maken, maar als je uit huis bent gaat dat meestal vanzelf, aangezien je dan niet de hele tijd op elkaars lip zit.

Wordt hier niet bedoeld: twee vriendinnen die samen gaan wonen, in plaats van: samenwonen met je geliefde?

Was niet op de hoogte van het geslacht van bandiet,sorry. Maar...wat klopt bijbels gezien dáar niet aan dan?

[essieee]

Ik kom uit een gezin van 9....
Megadruk..maar o zo gaaf...(meestal)

Ik heb door omstandigheden een ruim jaar uit huis gewoond....juist nu waardeer ik het extra!
Dus ik herken het probleem niet zo....

[Lalage]

Samenwonen zou ik overigens nog zeker niet doen. Nog afgezien van het feit dat het bijbels niet klopt, kun je denk ik beter eerst eens de tijd nemen om tot jezelf te komen, en als het kan tot een betere verstandhouding met je ouders.

Zou ik wel doen. Of samenwonen bijbels niet klopt is volgens mij een beetje subjectief..tis maar net hoe je het opvat (zie overigens topic Samenwonen waarom wel/niet om hier niet off-topic te gaan) Het lijkt me een uitkomst,verschrikkelijk lijkt me dat, absoluut geen privé! ..Natuurlijk is een goede band met ouders een zegen (ken het zelf niet) en moet je zeker proberen het weer goed te maken, maar als je uit huis bent gaat dat meestal vanzelf, aangezien je dan niet de hele tijd op elkaars lip zit.

Wordt hier niet bedoeld: twee vriendinnen die samen gaan wonen, in plaats van: samenwonen met je geliefde?

Was niet op de hoogte van het geslacht van bandiet,sorry. Maar...wat klopt bijbels gezien dáar niet aan dan?

niks dus

[spacy]

Een rot situatie, een oplossing heb ik niet voor je, maar dat een meisje van rond de 20 nog met 3 zusjes haar kamer deelt. lijkt mij niet gezond meer.

Ik zou zeggen schrijf je in ieder geval wel in bij de woningcoorporatie of iets dergelijks, je hebt een mooie leftijd om uit huis te gaan en dat verbeterd de situatie er alleen maar op. En je moet toch vaak een aantal jaar ingeschreven staan voordat je ergens in kan.
Hoewel ze dat nu nog niet willen zien, Zal dat ooitm echt de beste oplossing blijken, zijn jouw ouders ook tot un 30e bij hun ouders blijven wonen?

Toen ik uit huis ging, zijn de gesprekken met ouders ook beter geworden,
en ook mijn werk was hier in Assen, maar ja had ook de leeftijd en de ruimte en de privacy om me heen nodig.

Maar als ik het goed begrijp zit een gesprek met je moeder over deze kwestie er al helemaal niet in, bidden, wachten, praten, geduld hebben.
En ze het onbegrip niet verwijten.