Het is een heel interessant en tegelijk moeilijk onderwerp wat je nu aansnijdt. Zeker nu het dichtbij komt. Er wordt heel verschillend over gedacht. Niet alleen tussen christenen verschillen meningen maar ook bij andere religies.
Wanneer het onderwerp euthanasie aan bod komt moet ik altijd terugdenken aan twee mensen. Mijn opa, die nog leeft maar een aantal scherpe brieven naar de SGP heeft gestuurd over het euthanasiestandpunt en een vriend van mij die op 18-jarige leeftijd overleed aan kanker.
Laat ik eens mijn gedachten over dit onderwerp opschrijven. Ik ben christen en zie de waarde van het leven. Als arts in spe zal ik er straks alles aan doen om mensen zoveel mogelijk te helpen waartoe ik in staat ben. Let op dit nuanceverschil. Niet: mensen zoveel mogelijk gezond maken, maar: mensen zoveel mogelijk helpen. Weliswaar betekent
mensen zoveel mogelijk helpen bijna altijd
(trachten te) genezen, maar in sommige situaties is dit niet de juiste oplossing. Waarom niet? Ik zal proberen mijn standpunt duidelijk te verwoorden.
In sommige situaties is het niet meer mogelijk om te genezen. We kunnen dan wel vaak de kwalen zoveel mogelijk bestrijden om zo nog een enigszins prettig bestaansleven te behouden. Maar we zijn geen tovenaars, wat dat betreft is niet alles mogelijk. We kunnen iemands leven tegenwoordig, met allerlei apparatuur, bijzonder lang verlengen zonder dat er enige kwaliteit van leven 'overblijft'. Ik bedoel daarmee dat we iemand aan de beademing kunnen hebben liggen terwijl die persoon reeds hersendood is en dus geen bewustzijn meer heeft. Dan komt ook de definitie van 'dood' om de hoek kijken. Is de persoon in deze situatie reeds overleden of niet? Het lichaam doet het nog, maar de persoon ín dat lichaam is er niet meer en komt ook niet meer terug. Wat dat betreft resteert er geen enkele kwaliteit van leven meer en wordt de weg van het 'overlijden' (voor zover dat nog moet gebeuren) alleen maar langer gemaakt voor de omgeving (familie, vrienden, etc.) van de patiënt.
Terug naar de situatie van de vader van je vriend. Bij hem was er sprake van een ongeneeslijke ziekte. (Overigens ben ik wel benieuwd welke dat was, mag ik dat vragen?) Tevens manifesteert de ziekte zich met progressieve achteruitgang. Binnen enkele weken zou de persoon overlijden en uit ervaring van artsen kon worden aangenomen dat hij in de aanloop van zijn overlijden een zwaar ziektebed zou gaan krijgen. Hoe kan nu het beste gehandeld worden? Misschien is de vraag What Would Jesus Do ook interessant om te stellen. Daarnaast is een andere vraag ook belangrijk om te stellen, namelijk: zou de vader al overleden zijn als hij helemaal niet behandeld was?
Daar zit de kritiek van mijn opa naar het euthanasiestandpunt van de SGP. Veel gereformeerden vinden behandelen een goede zaak, maar over dood of leven beslist God. Daar mogen we niet aanzitten. Ik snap die kritiek wel, want waarom zouden we God wel voor de voeten mogen lopen met eindeloos verlengen van iemands leven maar het niet mogen stoppen? Ik denk dat het argument van veel rechts-orthodoxe christenen daar mank gaat. Bovendien, wie kan zeggen welk tijdstip Gods tijdstip is? De praktijk wijst uit dat we tegenwoordig ouder worden dan in de middeleeuwen. Dat komt door betere hygiëne, betere medische voorzieningen, et cetera. Zou dat dan betekenen dat God alle mensen van tegenwoordig een tijdstip dat verder van hun geboortetijdstip staat, geeft?
De studievriend die ik had overleed op 18-jarige leeftijd aan kanker. Vlak voor zijn dood werd verteld dat hij uitbehandeld was. Doktoren konden niets meer voor hem doen, maar er waren naast de conventionele behandelingen nog wel een aantal experimentele behandelingen. Echter, hij wilde die niet ondergaan. Hij was zó moe van al de behandelingen die hij reeds gehad, dat hij geen behoefte meer had in experimentele behandelingen. Is dat ook euthanasie? Moeten we
altijd maar proberen de levensjaren te verlengen? Waarschijnlijk hadden die experimentele behandelingen hem hooguit één maand extra te leven gegeven. Eén maand! Wat had hij in die maand tijd gedaan? Niet veel meer dan op bed liggen en creperen van de pijn of high zijn van de morfine. Zou het nuttig geweest zijn voor hem om het leven te verlengen? Het zou hem alleen maar een extra lange lijdensweg gegeven hebben, niet alleen voor hem overigens maar ook voor zijn ouders en omgeving.
Ik denk, Jeewee, dat je in de situatie van de vader van je vriend je niet meer moet denken in begrippen van euthanasie of niet. Deze vader zou namelijk sowieso gaan overlijden, nu of zeer binnenkort. Er waren slechts twee opties: het overlijden van de vader bespoedigen of het overlijden overlaten aan de fysieke, biologische processen van en in het lichaam terwijl de pijn zoveel mogelijk wordt bestreden. Probeer je eens te verplaatsen in de situatie van de vader. Wat zou jij graag willen? En: wat zou God willen? Zouden we wel eindeloos levens mogen verlengen door de medisch-wetenschappelijke vooruitgang maar niet levens mogen beëindigen, met dezelfde medische kennis, wanneer er sprake is van uitzichtloos en ondraaglijk lijden?
schelpje3 schreef:Ik heb zeer grote moeite met de actieve euthanasie, omdat God ons geboorteuur en stervensuur bepaalt.
Waarom mag je het stervensuur
wel uitstellen maar
niet dichterbij halen?
God heeft het beste voor met ieder mens. Als christen belijden we dat volgens mij allemaal. Zou God het vrijwillig beëindigen van het leven van deze vader veroordelen of zou Hij vinden dat het in deze situatie gerechtvaardigd is? "Het leven is niet om mee te spelen," hoor ik nog wel eens van christelijke broeders en zusters. Ze bedoelen daarmee dat je niet zomaar het leven mag beëindigen. Maar zijn we eigenlijk ook niet bezig met 'spelen' wanneer we iemands leven eindeloos verlengen?
