Een zeer actueel onderwerp.
In veel gevallen stem je op de lijstrekker. Als in de lijst personen voorkomen die je zeer aanspreken of die je ooit hebt ontmoet zal de voorkeur daar naar uit gaan. De volgorde op de kieslijst is dan verder bepalend. Op zich niets mis mee, tenzij er heel bewust een dissident op een haast onverkiesbare plaats terecht komt. Die dan met voorkeursstemmen van kiezers gekozen wordt. Ik zie dat als een afstraffing van de partij die welbewust een dissident uitschakelt.
Vaak is de kiezer meer geïnteresseerd in de kwaliteiten van de dissident en de door hem/haar geleverde prestaties in het parlement. Geen partijgebonden politiek maar een rechtvaardige samenleving en het benoemen van problemen. Deze parlementariërs zijn zeer schaars. Velen knikken instemmend als er een debat is: de spreker heeft gelijk, maar we hebben dat onderwerp als een ondergeschikt onderdeel van ons partijbeginsel staan.
Vandaar altijd het gestuntel bij het stellen van kritische vragen. Men ontwijkt vaak de antwoorden. Dat maakt de kiezer moe en vervreemd zich van het parlement.
Overigens is het wel zo: wie kritiek wil/gaat leveren op de regering moet een ding in de gaten houden dat hij/zij gestemd heeft. Degene die niet gestemd heeft moet zich gewoon onthouden van kritiek. Hij is als niet stemmer dus niet medeverantwoordelijk voor het parlement. Met andere woorden hij/zij heeft geen verantwoordelijkheid genomen om een persoon te kiezen die de volksbelangen moet behartigen.
En ja, het voorkeurs stemmen op een persoon is tegelijkertijd een signaal: ik vertrouw je om mijn belangen naar voren te brengen.
