Rozijn schreef:Ik vraag me af hoeveel mensen, die werkelijk meezingen, een strak gezicht zetten. Wellicht moet je ze kennen om te kunnen oordelen over het al of niet tonen van emoties.
Zelf ben ik ook niet iemand die heel expliciet blijdschap of droefenis laat zien. Maar wie mij kent ziet het wel degelijk.
Ik weet dat er gemeentes zijn waar alles doods is/lijkt te zijn. Maar in veel gemeentes, juist in de wat "zwaardere" hoek, kun je het verschil wel zien. Als je de cultuur kent, tenminste...
Ik stel ook niet dat die emotie er niet is. Of dat er verschil tussen mensen mag zijn op dat punt. De een is uitbundiger, de ander gereserveerder. Ik vind het zelf ook wel lastig, dat heeft ook te maken met kuddegedrag. Daardoor voegt iedereen zich maar naar de wat sobere cultuur waarbij je emoties niet toont. Ik ben er wel eens jaloers op als mensen gewoon uiting kunnen en durven geven aan de blijdschap of zelfs aan droefheid in hun hart. Ik kan me ook wel voorstellen dat een vreemdeling het maar raar zal vinden, mensen die zeggen dat ze blij zijn maar je ziet er niets van. Maar goed, nogmaals, ik zal de laatste zijn om te stellen dat als je geen emotie ziet, die er dus ook niet is. Hij wordt alleen niet geuit. En daarmee draag je als kerk wel wat uit naar anderen.
