Ik weet niet over welke jaren jij het hier hebt, maar toen waren de meeste moeders gewoon thuis.
Een werkende moeder was heel bijzonder, vaak was het dan een moeder die vader hielp in de winkel of restaurant of in de praktijk.
En ik denk dat onze moeders dit ook zo geleerd hebben. Vrouwen hadden een dienende taak in het gezin.
En daar is op zich ook niets mis mee, als je je gelukkig voelt.
Dat is dus iets heel anders dan onderdrukt worden door een dominante echtgenoot.
En die zijn er ook nog steeds, al werkt vrouw buiten de deur. Zodra ze thuiskomt, begint zo'n man ook te commanderen.
Als je vanaf je trouwdag niet aan elkaar begint te schaven, zal het dan steeds schever worden.
Al is dat bij sommige mensen onbegonnen werk, daar kun je aan schaven tot je schaaf bot wordt, er verandert niks.
In de jaren 60 en 70 waren veel vrouwen niet ho(o)g(er) opgeleid, dus misschien dat zij sneller tevreden waren.
Maar als je tot je 23e hebt gestudeerd en je komt dan met 3 huilende peuters amper nog een deur uit, kan de ontevredenheid natuurlijk wel sneller toeslaan. Waar heb je tenslotte nu voor gestudeerd?
Het komt dus voor dat een vrouw hoger opgeleid is dan haar man en ook meer verdient. Wat doet dat met een relatie?
Ook mag je aannemen dat vanaf de jaren 90 kinderen een andere opvoeding krijgen, min of meer gedwongen door de overheid, die immers toen begon te vinden dat meisjes op hun toekomst moeten worden voorbereid.
Geen bijstand of weduwenuitkering meer. Dat tij is niet meer te keren.