Moderator: Moderafo's
Het is nu zondag en ik heb alles een beetje laten zakken van gisteren: varen met 'de christenboot' op één van de meest decadente en hedonistische evenementen voor homo's in Nederland. Ik kom net uit de kerk waar de tekst was: "En Henoch wandelde met God..."
Ik wil hier graag wat van mijn diepere gevoelens delen, omdat het een enorm gevecht is geweest, waarvan ik nooit had kunnen bedenken dat zoiets zo zwaar kon zijn.
Al zo lang heb ik de drang om wegen te zoeken waarlangs ik christenhomo’s kon vertellen dat de liefde van God ook over hen is uitgebreid; dat behoud ook voor homo’s mogelijk is; dat God geen bekering van je homoseksualiteit van je vraagt, maar onvoorwaardelijke bekering tot hem, complete overgave.
Het begon ooit bij, laat ik hem Johan noemen. Johan kwam uit een stevig reformatorisch gezin in een klein dorp bij Rotterdam. Ik kwam Johan tegen in het homo-uitgaansleven in Rotterdam waar ik vroeger ook wel kwam. Johan stond achter de bar. Johan was leuk en hij boeide. Johan vertelde me van zijn kerkelijke afkomst, zijn gevecht met thuis, de afwijzing thuis, de afwijzing in zijn kerk. Ik bleef Johan ontmoeten. Johan ging een heel andere kant op. “Als God me dan toch niet moet, dan kan ik net zo goed genieten”. Jaren later hoorde ik via via dat Johan ziek was. Erg ziek. Hij had AIDS en dat was in een tijd dat je aan AIDS altijd dood ging. Ik heb Johan gesproken voor zijn dood. Wij tweeën samen. Zijn homovrienden kwamen al niet meer. Johan had niets meer met God. Maar, naar later bleek: God had alles met Johan. Johan is begraven zonder dominee, zonder z’n familie, 26 jaar oud…
Deze ervaring was het begin voor mij. Ik zal de grote tussenperiode maar weglaten. Maar dit was de drive voor het Regenboogforum. Om een platform te maken voor homo’s die nergens terecht kunnen, of nauwelijks begrepen worden. Of misschien gewoon een vriend of vriendin willen vinden uit eigen kring. Dat kon vroeger niet. Want in de kerk zaten toch geen homo’s?
Al een tijd lang liep ik rond met de gedacht om de liefde van God zichtbaar te maken op een groot evenement als de Gay Pride. En dit jaar werd dat sterker. En toen er werd aangekondigd dat religie het thema van de dag was, kon ik niet meer achterblijven. Maanden van voorbereiding zijn er geweest, samen met de initiatiefgroep van het LKP. Voorzitter Wielie hield ons de wind uit de zeilen door interviews te geven aan allerlei media. Ik was de orthodoxe rakker die steeds alles naar rechts probeerde te trekken: niet dansen, geen muziek, nette kleren enz.
Alles heb ik steeds in gebed aan God voorgelegd met de vraag of Hij wilde ingrijpen of dingen blokkeren als ik niet op de goede weg was. Dat gebeurde niet. En de droom kreeg meer en meer gestalte.
Zelf zou ik niet meevaren. Natúúrlijk niet!! Dat kon ik toch niet maken naar de achterban? Enkele dagen van te voren kwam het over me heen: 'Een ieder dan, die Mij belijden zal voor de mensen, dien zal ook ik belijden voor Mijn Vader, Die in de hemelen is’. Ik kon niet meer terug. Ik moest zélf mee en anders had ik echt de haan drie keer horen kraaien. Tot overmaat van ramp belde de dag van te voren ook nog het Nederlands Dagblad met vragen zodat ik met naam en toenaam op zaterdagmorgen op de voorpagina van de krant stond... "Scheepje onder Jezus' hoede.."
Ik ben gegaan en de tranen sprongen mij in de ogen toen we daar voeren door de grachten, en er heel hard muziekteksten als “He is high and mighty” en “God put a Rainbow in the sky” schalden. Langs de grachten werden we aanschouwd door honderdduizenden mensen waarvan er velen applaudisseerden, duimen omhoog deden en ons bemoedigden. Ik kon alleen maar met m’n vinger naar boven wijzen.
Opeens realiseerde ik me dat er waarschijnlijk veel meer gedoopte mensen op de kade stonden, dan er aan boord waren… Mensen met het teken van Gods verbond op hun voorhoofd. En wij voeren daar met het teken van Gods liefde en trouw door een wereld die door Gods genade niet meer de mijne is…
Heeft het gewerkt? Was het dit waard? Ik weet het niet. Wij hebben gezaaid, ik moest het doen. Zullen we dan de oogst maar aan God overlaten? Gods Geest waait waarheen hij wil….
henkie schreef:Dat dit een sof was, is natuurlijk zo klaar als een klontje. Seculieren vinden dat de Gaypride de homo-emancipatie niet bevordert (59%) en mede-christenhomo's distantieren zich van het meevaren.
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 92 gasten